Ενας ευαίσθητος ληστής

Το ποίημα του Ν. Γκάτσου ‘Ένας ευαίσθητος ληστής’ μοιάζει να αγγίζει δικές μας καταπιεσμένες ψυχολογικές ανάγκες εξέγερση. Ίσως γιατί η ζωή μας στην κοινότητα, δεν είναι πάντα ευχάριστη η δίκαιη . Εκ των πραγμάτων απαιτεί καταστολή προσωπικών ‘θέλω’, θυσίες προς όφελος του συνόλου. Είναι φυσικό να αναμοχλεύονται συναισθήματα αγανάκτησης . Έτσι έννοιες όπως αυτή του ‘ληστή’ αποκτούν πολυσημία . Εχθρός, κίνδυνος, φίλος υπόδειγμα. Συχνά άνθρωπος που σπα άδικες κοινωνικές συμβάσεις επιβεβλημένες από ανάλγητες εξουσίες. (Φυσικά αυτό δεν ισχύει για τον σημερινό ληστή, αυτός είναι πάντα εχθρός πάντα άρπαγας).

Ν'αγαπάς την ευθύνη

Η εποχή μας σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε επιβάλλει την προσωπική μας συγκρότηση. Απαιτεί δυνατό Εγώ, ικανό να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές ματαιώσεις που λεηλατούν την ζωή μας. Είναι η εποχή της προσωπικής ευθύνης. Ο Καζαντζάκης από μια άλλη εποχή- πολύ αποφθεγματικά αλλά και ‘προφητικά’- δίνει ένα δικό του στίγμα: ‘Ν'αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω’.
Πως όμως αντιλαμβανόμαστε το την έννοια της λέξης Εγώ, πριν φτάσουμε στην έννοια της λέξης ευθύνη. Το εγώ σαν προσωπική αντωνυμία, εκφράζει το πρόσωπο το οποίο μιλά. Σαν ουσιαστικό (ουδέτερο άκλιτο) δηλώνει τον εαυτό, το είναι , την ύπαρξη την συνείδησή. Το εγώ έχει μελετηθεί από τη φιλοσοφία και την ψυχολογία. Για την ψυχολογία είναι το συνειδητό μέρος του ψυχικού μας οργάνου.
Ο Freud στις υποθέσεις τοπογραφική και δομική ορίζει το ψυχικό όργανο σαν ένα νοητό οικοδόμημα με οριζόντια και κάθετη δομή.

Θέλω να ζήσω

Σίγουρα είμαστε πιο φτωχοί από χθες, με ένα αύριο να επιφυλάσσει χειρότερη ένδεια. Δεν μας επιτρέπεται η προσδοκία για το καλλίτερο. Και αυτό από μόνο του είναι μια τρομαχτική απώλεια. Έχουμε ανάγκη την αισιόδοξη, την θετική προοπτική στο μέλλον. Αν αρνηθούμε το μέλλον είναι σαν να ανοίγουμε την πόρτα στον θάνατο, ένα βήμα προς την αυτοκτονία. Όχι κατά ανάγκη την βιολογική σίγουρα όμως την ψυχολογική.
Μοιάζει να έχουμε καθηλωθεί, άλλοι στο στάδιο του θυμού και άλλοι στο στάδιο της κατάθλιψης. Αρνητικοί και αντιπαραγωγικοί, ετερομομφικοί η αυτομομφικοί. Ανίκανοι για ψυχολογικές επανεπενδύσεις. Είμαστε οι Έλληνες του 2010 και μάλιστα λίγο πριν από τα Χ/γεννα, στην Ελλάδα της κατήφειας, της αγωνίας για το αύριο, του θυμού και των περικοπών.
Πρέπει να πάμε πιο πέρα. Δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω ότι χάθηκε, ούτε να σταματήσουμε τις καινούργιες απώλειες. Δεν μπορούμε να ανατρέψουμε ότι είναι ανεξάρτητο και πολλαπλάσια πιο δυνατό από εμάς. Μπορούσε όμως-μόνο εμείς –να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τα δίκτυα ενός εφιάλτη που έχει γίνει η καθημερινότητα μας. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε ότι μας έχει μείνει. Να περιφρουρήσουμε την δύναμη του ψυχισμού μας και κατά συνέπεια την καινούργια οπτική για το μέλλον.