Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Στην εποχή μας δεν υπάρχει γιατρός Μαχάονα

 Πόση ανεκτικότητα και χώρο επιτρέπει πραγματικά η σημερινή κοινωνία των μεγάλων ιατρικών επιτεύξεων και των ‘ανθρωπιστικών παροχών, στον άνθρωπο εκείνο που είναι ανίατα άρρωστος, ανήμπορος και ανάπηρος . Πόσο αληθινά γενναίοι είμαστε για να αντιληφθούμε μηνύματα ευσπλαχνίας και αλτρουισμού δοσμένα όχι μόνο από την θρησκεία, αλλά και από την Αρχαιοελληνική σκέψη. Ήρωες σύμβολα όπως ο μυθικός Ηρακλής, η ο Σοφόκλειος Φιλοκτήτης, διδάσκουν πολλά. Και οι δύο υπήρξαν άρρωστοι, απόβλητοι μιας κοινωνία του τότε. Έχει αλλάξει η κοινωνία του τώρα; Μήπως τα ουσιαστικά προβλήματα -του μύθου στην πρώτη περίπτωση, της τραγωδίας στην δεύτερη- παραμένουν δραματικά επίκαιρα; Όταν ο μυθικός Ηρακλής- μετά από τόσους άθλους,- νικημένος από φρικτούς και ανίατους πόνους ζητά την λύτρωση στην πυρά πως θα μπορούσε ο σύγχρονος άσημος και ανώνυμος Ηρακλής -ο ανίατος άρρωστος- να αντέξει την εξαθλίωση μιας επώδυνης αρρώστιας που μόνο στον θάνατο οδηγεί; Πρέπει να ανέβει και αυτός στην πυρά; Γιατί επίσημα τουλάχιστον Κρατική μέριμνα για ανακουφιστική φροντίδα δεν υπάρχει ούτε σήμερα.( Και δεν υπονοείται φυσικά ευθανασία). Γνωρίζουμε όλοι ότι οι ανίατες και συνήθως επώδυνες ασθένειες είναι ‘στον δρόμο’. Η κοινωνία δεν έχει προβλέψει καμιά υποδομή όπως ξενώνες η οικοτροφεία φροντίδας τέτοιων ασθενών.

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

ΤΕΛΕΥΤΩΝ ΑΛΥΠΟΣ

‘Το γράμμα από ένα άρρωστο’ του Ν. Καβαδία, μοιάζει με κλάμα της αρχής του 20ου αιώνα. Της εποχής εκείνης που οι άνθρωποι πέθαιναν από ‘χτικιό’ και φτώχια. Τότε που η φυματίωση, ‘η φθίση’ σκότωσε περίπου 1.000.000 ανθρώπους στην Ελλάδα. Για την Αθήνα του 1905, αναφέρεται ο εφιαλτικός αριθμός θνησιμότητα 500 θάνατοι ανά 100.000 κατοίκους. Στιγματισμένη αρρώστια. Σε πιο πρωτόγονες περιοχές και εποχές ο φυματικός περνούσε για Βρικόλακας….. Ήταν η χλομάδα, η απίσχναση, το ‘νεκροζώντανο’ του προχωρημένου σταδίου και κυρίως η μετάδοση της αρρώστιας - πέθαιναν και άλλα μέλη της οικογένειας-, που έδιναν στην φυματίωση το βάρος μιας υπερφυσικής απειλής. Η ζωή στα Σανατόρια δεν ήταν παρά μια συγκαλυμμένη γκετοποίηση. Ένα είδος Σπιναλόγκας στην στεριά.
Στο γράμμα από ένα άρρωστο, του Ν. Καβαδία, φαίνεται ότι ο άρρωστος γράφει από Σανατόριο. ‘Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου, ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...’Καταθλιπτική απάνθρωπη εικόνα . Η μητέρα να δέχεται έτσι βιαστικά, σαν πληροφορία ρουτίνας την πιο συγκλονιστική είδηση, τον επικείμενο θάνατο του γιού της. Και ο άρρωστος –κυρίως αυτός –καταδικασμένος αμετάκλητα , μόνος πια στην κοινωνία των θνητών αγωνίζεται να κλείσει με θάρρος τις εκκρεμότητες μαζί των. ‘Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε και τ' άκουσα,’

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

ΜΕΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ & ΒΙΟΗΘΙΚΗ (η οπτική μιας καρκινοπαθούς )

Σκοπός αυτού του κειμένου είναι να εκθέσω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου-με όση ειλικρίνεια μπορώ-για ότι βιώνω σε σχέση, με τον μεταστατικό καρκίνο του μαστού από τον οποίο πάσχω και τις χημειοθεραπείες στις οποίες υποβάλλομαι. Πιστεύω ότι αυτό βοηθά κατά αρχήν εμένα, αλλά ελπίζω επίσης -γιατί να το κρύψω- ότι μπορεί να συμβάλει στην κατανόηση τυχόν ψυχολογικών αντιστάσεων και μεροληψιών που φαίνεται να συνδέονται με τον μεταστατικό καρκίνο του μαστού. Ότι ισως αποτελέσει ένα ερέθισμα για σκέψεις, στον τομέα της Βιοηκής. Η οκτάμηνη εμπειρία μου ως καρκινοπαθούς, το εκτεταμένο ψάξιμο που έκανα στο διαδίκτυο για την αναζήτηση πληροφοριών και φυσικά η ψυχαναγκαστικότητα της προσωπικότητας μου, με κάνουν να λέω με αρκετή ασφάλεια ότι υπάρχουν κενά Βιοηθικής στην διαχείριση του μεταστατικού καρκίνου του μαστού. Και αυτό ασφαλώς δεν αποτελεί υπαινιγμό για λάθος διαχείριση, αλλά για ασάφεια στην σκοπιμοτήτα χειρισμών, που η λογική του μη ΄χείρων βέλτιστο’ είναι πράγματι αναγκαία.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

‘Τη μια μονότονη ημέρα άλλη μονότονη, απαράλλαχτη ακολουθεί’.(από την Μονοτονία του Κ.Καβάφη).

Προφανώς είναι η απουσία του διαφορετικού που κάνει την ημέρα απαράλλακτη με την προηγούμενη. Η απουσία ενός διαφορετικού που με αυθαίρετο τρόπο το προσδοκούμε ευχάριστο. Λαχείο. Και ωστόσο στο στερεότυπο περπάτημα του χρόνου δεν υπάρχει υπόσχεση για ευχάριστη έκπληξη. Είναι σαν το δικό μας περπάτημα επαναλαμβανόμενο. Το ένα πόδι μπρος το άλλο πίσω, το ένα πόδι στο αύριο το άλλο στο χθες και ανάμεσα τους το σήμερα, μια δρασκελιά. Χωρίς ενδιαφέροντα, χωρίς ανάταση. Αλλά και χωρίς δυσάρεστα απρόοπτα. Αυτό τουλάχιστον μοιάζει να υπαινίσσεται ο ποιητής. Γιατί το ΄απαράλλαχτη’ προαπαιτεί επαναληπτικότητα που και αυτή με την σειρά της είναι απόρροια μιας ισορροπίας διαφόρων μεταβλητών, που υποδηλώνουν ασφάλεια. Το αρνητικό φαίνεται να αποκλείεται έμμεσα, αφού αποσιωπείται το ‘ χωρίς δυσάρεστα απρόοπτα’. Η μονοτονία με τα συνώνυμα της: πλήξη, ανία, βαρεμάρα, συνήθως χαρακτηρίζουν τις ουδέτερες καταστάσεις ζωής. Περισσότερο όμως τους ανθρώπους, που χωρίς ιδεολογία και νοηματοδότηση της ζωής, χωρίς την σοφία του μέτρου προσπαθούν να διαχειρισθούν το υπαρξιακό άγχος.