Κανείς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να είναι όμοιος με ένα άλλο, εκτός και αν είναι κλώνος. Το ίδιο ισχύει και για τον καρκίνο. Η αιτία του διερευνάται ακόμα και η θεραπεία του παραμένει πιθανολογική. Αυτή η ανομοιότητα συνάγεται αξιωματικά, από τα γραφόμενα του γενετιστή F.S. Collins στο βιβλίο του, η γλώσσα του Θεού. ‘Το DNA μας είναι ένα πρόγραμμα υπολογιστή( πληροφοριακό υλικό) εγκατεστημένο στο πυρήνα του κυττάρου μας. Το γονίδιο είναι μια ‘ειδική οδηγία’ που σχηματίζεται από χιλιάδες bits του ειδικού κώδικα του γενετικού πληροφοριακού υλικού. Το σύνολο του κληρονομικού υλικού μας (το σχέδιο του ανθρώπινου γονδιώματος, το DNA) μοιάζει να υπολογίζεται σε μια αλληλουχία που φτάνει το μήκος τριών δισεκατομμυρίων βάσεων’.
Έτσι λοιπόν η ζωή με τον καρκίνο, δεν μπορεί να είναι ίδια για όλους του καρκινοπαθείς. Είναι μια ανεπανάληπτη ατομική εμπειρία. Ένας μοναδικός άνθρωπος σε χαρακτήρα, σωματική κατάσταση ηλικία, φύλο και κοινωνική θέση με ένα καρκίνο μοναδικό σε εντόπιση, κακοήθεια και στάδιο. Μια μοναδική αλληλοεπίδραση και αποτέλεσμα, που απαιτεί μια μοναδική προσέγγιση. Στην γλώσσα της ιατρικής αυτό λέγεται εξατομικευμένη θεραπεία. Είναι λοιπόν σε αρκετές περιπτώσεις άστοχα , -αν και καλοπροαίρετα -τα διάφορα υπερενθουσιώδη δόγματα , ‘πολέμησε, νίκησε , ζήσε’ που πολύ συχνά αντί να βοηθούν, καταρρακώνουν. Όταν από τον αδύναμο ζητείται περισσότερη δύναμη, τότε υπονοείται ότι δεν προσπαθεί αρκετά, ενώ θα μπορούσε να το κάνει. Ότι επομένως είναι απρόθυμος η ότι κατηγορείται για κάτι. Όπως ο καταθλιπτικός μπροστά σε μια κωμωδία νοιώθει πιο καταθλιπτικός, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να γελάσει όπως οι άλλοι. Ας μη ζητείται λοιπόν από τον καρκινοπαθή, να συμπεριφέρεται σαν να μην του συμβαίνει κάτι κακό . Του συμβαίνει. Και δεν πρέπει να ωθείται σε παθολογικές άμυνες του εγώ όπως η άρνηση. Είναι πολλά τα αρνητικά σε προχωρημένο στάδιο καρκίνου. Εύκολα τα φαντάζεται κανείς. Χειρουργείο, χειμηοθεραπείες, παρενέργειες, αλωπεκία και κυρίως, απειλή ζωής. Το χρονόμετρο ζωής μετρά διαφορετικά. Ζωντανός, αλλά όχι ακριβώς. ‘Επάρατη νόσος’ υπάρχει ακόμα το κοινωνικό στίγμα. Η πιο δίκαια ο φόβος. Ο νεκρός του αύριο τρομάζει. Ο μελλοθάνατος άλλοτε ηρωοποιείτε και άλλοτε δαιμονοποιείται.