Στην φετινή Αυγουστιάτική πανσέληνο, την δεύτερη στην πορεία μου με τον μεταστατικός καρκίνος άφησα τους συνειρμούς μου, να με ταξιδεύουν στο ‘ παντού’ της φαντασίας μου.
Από παιδί η Αυγουστιάτική πανσέληνος με μάγευε. Και αυτό δεν άλλαξε και ας την θαύμασα- όπως και την περσινή- από την βεράντα του σπιτιού μου, στο έρημο -λόγω διακοπών- προάστιο. Πήρα – και δεν ήταν λίγο- όλο αυτό το παράξενο φως που έδινε καινούργια ονειρικά σχήματα στον κήπο και έκανε τους άδειους δρόμους να μοιάζουν ασημένια ρυάκια. Καθώς οι πιο πολλοί άνθρωποι έλειπαν , η σιωπή ζωντάνευε παλιά παραμύθια για νεράιδες και αερικά.
Η ζωή με τον μεταστατικό καρκίνο δεν είναι εύκολη. Ωστόσο πάντα υπάρχει η επιλογή, του πόσο πολύ η λίγο, αποφασίζει κανείς να κερδίζει και να αξιοποιεί το κάθε μικρό η μεγάλο διάλειμμα , που η αρρώστια επιτρέπει.
Ήμουν πολύ αδύναμη από μια πρόσφατή επιπλοκή, αλλά δεν πονούσα πουθενά. Έτσι μπορούσα να αφεθώ στην μαγεία του φεγγαριού, στα όνειρα και τους συμβολισμούς της ποίησης. Σχεδόν όλοι οι γνωστοί ποιητές έχουν γράψει για την Σελήνη. Ήταν ‘ ευκαιρία’ να δω το ολόγιομο φεγγάρι ‘ παρέα’ με τους ποιητές μας, μέσα από τη δική των ματιά. Όλοι ξέρουμε πως το Φεγγάρι βρίσκεται πάντα στους μύθους, στις παραδόσεις και τις δοξασίες κάθε λαού. Σύμφωνα με την μυθολογία η Σελήνη ήταν η Εκάτη. Σύμβολο λατρείας αλλά και τρόμου. Ίσως κόρη του Δία και της Δήμητρας, η της Ήρας και του Περσέα.Τόσο κοντά στην Μαγεία. Τόσο κοντά στην ζωή και στον έρωτα , αλλά επίσης στον θάνατο και την τρέλα. Αυγουστιάτικη πανσέληνος , άνθρωποι που σεληνιάζονται, άνθρωποι που χάνουν τα λογικά και την λαλιά τους.
Δεν νομίζω πως ήταν άσχετο από την κατάσταση της υγείας μου, που διάλεξα ‘την τρελή του φεγγαριού’ του Ν.Γκάτσου. Οι στίχοι είναι μελοποιημένοι από τον Μάνο Χατζιδάκη. Η εκτέλεση από την Φλέρυ Νταντωνάκη είναι μοναδική.
Από παιδί η Αυγουστιάτική πανσέληνος με μάγευε. Και αυτό δεν άλλαξε και ας την θαύμασα- όπως και την περσινή- από την βεράντα του σπιτιού μου, στο έρημο -λόγω διακοπών- προάστιο. Πήρα – και δεν ήταν λίγο- όλο αυτό το παράξενο φως που έδινε καινούργια ονειρικά σχήματα στον κήπο και έκανε τους άδειους δρόμους να μοιάζουν ασημένια ρυάκια. Καθώς οι πιο πολλοί άνθρωποι έλειπαν , η σιωπή ζωντάνευε παλιά παραμύθια για νεράιδες και αερικά.
Η ζωή με τον μεταστατικό καρκίνο δεν είναι εύκολη. Ωστόσο πάντα υπάρχει η επιλογή, του πόσο πολύ η λίγο, αποφασίζει κανείς να κερδίζει και να αξιοποιεί το κάθε μικρό η μεγάλο διάλειμμα , που η αρρώστια επιτρέπει.
Ήμουν πολύ αδύναμη από μια πρόσφατή επιπλοκή, αλλά δεν πονούσα πουθενά. Έτσι μπορούσα να αφεθώ στην μαγεία του φεγγαριού, στα όνειρα και τους συμβολισμούς της ποίησης. Σχεδόν όλοι οι γνωστοί ποιητές έχουν γράψει για την Σελήνη. Ήταν ‘ ευκαιρία’ να δω το ολόγιομο φεγγάρι ‘ παρέα’ με τους ποιητές μας, μέσα από τη δική των ματιά. Όλοι ξέρουμε πως το Φεγγάρι βρίσκεται πάντα στους μύθους, στις παραδόσεις και τις δοξασίες κάθε λαού. Σύμφωνα με την μυθολογία η Σελήνη ήταν η Εκάτη. Σύμβολο λατρείας αλλά και τρόμου. Ίσως κόρη του Δία και της Δήμητρας, η της Ήρας και του Περσέα.Τόσο κοντά στην Μαγεία. Τόσο κοντά στην ζωή και στον έρωτα , αλλά επίσης στον θάνατο και την τρέλα. Αυγουστιάτικη πανσέληνος , άνθρωποι που σεληνιάζονται, άνθρωποι που χάνουν τα λογικά και την λαλιά τους.
Δεν νομίζω πως ήταν άσχετο από την κατάσταση της υγείας μου, που διάλεξα ‘την τρελή του φεγγαριού’ του Ν.Γκάτσου. Οι στίχοι είναι μελοποιημένοι από τον Μάνο Χατζιδάκη. Η εκτέλεση από την Φλέρυ Νταντωνάκη είναι μοναδική.
