Όταν μετά το χειρουργείο ήρθαν οι πρώτες εξετάσεις που επιβεβαίωναν την διασπορά του καρκίνου, ο πρώτος μου συνειρμός ήταν: Όταν ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε ένα πρωί από ένα ταραγμένο όνειρο, βρέθηκε μεταμορφωμένος σε μια τεράστια κατσαρίδα’. Είναι οι πρώτες σειρές από το βιβλίο του Κάφκα η Μεταμόρφωση. Το βιβλίο το είχα διαβάσει σε πολύ νεαρή ηλικία. Και παρά τους σαφείς κοινωνικούς και πολιτικούς συμβολισμούς του-θυμάμαι- είχα αισθανθεί δέος και αγωνία για το μαρτύριο του Γκρέγκορ Σάμσα. Το σώμα του τον είχε ‘προδώσει και αιχμαλωτίσει’ σε μια ακατανόητη και ανίκητη εξωτερική πραγματικότητα, που του απέκλειε το ομαλό ζην, ακόμα και με τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα Ήταν σιχαμερός αποτρόπαιος, ένα ασήκωτο βάρος για την οικογένεια του. Κανείς δεν τον ήθελε πια.
Έτσι έντονα αισθάνθηκα ‘ την αιχμαλωσία’ στο σώμα μου που ξαφνικά έγινε μια ακατανόητη, αμετάκλητη και ύπουλη πραγματικότητα Φυσικά στον μεταστατικό καρκίνο η αλλαγή βιώνεται σαν εσωτερική απειλή. Αλλά όταν αρχίσουν οι χημειοθεραπείες τότε αρχίζει και η εξωτερική μεταμόρφωση. Το εγώ φυλακίζεται σε μια καινούργια κατάσταση, ένα άλλο σώμα, που ίσως δεν μοιάζει με κατσαρίδα αλλά κατοικείται από κατσαρίδες. Το σώμα γίνεται εχθρός και ταυτόχρονα παραμένει η μοναδική ευκαιρία ζωής. Ζωή με τον πιο σκληρό εχθρό. Μια πραγματικότητα που τρομάζει και απαιτεί προσαρμοστικούς αμυντικούς μηχανισμούς, για την διάσωση του Εγώ. Του Εγώ που κινδυνεύει να παλινδρομήσει στην κατάσταση του ζώου, όπως ο Γκρέγκορ στην Μεταμόρφωση του Κάφκα. Για αυτό και ήταν η μοναδική φορά στην ζωή μου που χάρηκα γιατί δεν έχω οικογένεια. Τουλάχιστον δεν θα γινόμουν αβάσταχτο, σιχαμερό βάρος σε κανένα, όπως έγινε ο Γκρέγκορ. Σε κάθε βαριά αρρώστια, πέρα από τον ίδιο τον άρρωστο, αρρωσταίνει και ολόκληρη η οικογένεια .