Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Κοντά στον Θάνατο

Εκεί που όλα μοιάζουν να πηγαίνουν καλά, ξαφνικά κάτι γίνεται, κάτι αλλάζει και   ανατρέπεται κάθε  προηγούμενη ισορροπία. Ισορροπία ενός ‘πριν’ που δύσκολα είχε σταθεροποιηθεί και που στο ΄τωρινό τώρα΄,   μπαίνει το επώδυνο τίποτα. Η  ψυχική  παγωνιά. Η χειρότερη μορφή πόνου. Και όμως παρ’ όλα αυτά  πρέπει να γεννηθεί το καινούργιο. Πάντα πρέπει να  γεννιέται το καινούργιο. Ακόμα και από τον Θάνατο. Γιατί το καλλίτερο η το χειρότερο, δεν είναι πάντα  εξάρτηση του   πόνου η της χαράς του ξοδεμένου χθες. Είναι το αναπόφευκτο καινούργιο, - ακόμα και με προσδοκώμενο τον θάνατο, στο όσο υπάρχει  ζωή με η χωρίς ελπίδα.
Ανθρώπινες ιστορίες, μικρότερα η μεγαλύτερα ανθρωπινά δράματα. Επώνυμοι η ανώνυμοι άνθρωποι.
Γονείς που χάνουν τα παιδιά τους, παιδιά που χάνουν τους γονείς τους, άνθρωποι που χάνουν για πάντα την υγεία, των που καταδικάζονται σε βασανιστική αναπηρία.
Το άλλο πρόσωπο της ζωής, το τραγικό, που υποκριτικά παραβλέπουμε. Έχουμε μάθει να ζούμε στην άρνηση του άλλου προσώπου, του δυσάρεστου πρόσωπο της ζωής. Αγαπούμε τα παραμύθια και  αντιπαθούμε τις απομυθοποιήσεις κάθε μορφής. Γινόμαστε εγωκεντρικοί και σε μεγάλο βαθμό παραμένουμε ανώριμοι, κάλπικοι, και ανέτιμοι για τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής.
Ομολογώ ότι τα όσα γράφω είναι αυτοαποκαλυπτικά και σε μεγάλο βαθμό χρωματισμένα από τις εμπειρίες   που πρόσφατα έζησα στο  νοσοκομείο, για τριάντα τρεις ημέρες. Φυσικά σαν ασθενής.