Μεγάλη εβδομάδα ακόμα και ο καιρός πάγωσε και σκοτείνιασε. Έτσι ταιριάζει στην μαυρισμένη από την αγωνία καρδιά μας. Στο ΠΑΘΟΣ , το πανάρχαιο, το τωρινό, το Θείο αλλά και το ανθρώπινο. Κυρίως το ανθρώπινο. Τι να πούμε; Κουρελιασμένη ψυχή μου; Καταταπεινωμένη περιφάνεια μου; Μαρτυρική Πατρίδα μου; Η ΧΡΙΣΤΕ μου, πως σε σταυρώνουμε ξανά και ξανά, αναίσχυντα, άκαρδα χωρίς την παραμικρή μεταμέλεια, χωρίς την παραμικρή χαλιναγώγηση της άκρατης ηδονολατρείας και αυτολατρείας μας; Είναι και οι άλλοι ναι. Σαφώς και φταίνε περισσότερο, η πολύ περισσότερο. Ασφαλώς. Επίσημοι απατεώνες, κομπιναδόροι, κομματάρχες και βολεμένοι συνδικαλιστές. Εμείς; Φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίτες είμαστε πάντα. Αλλά να που δεν ήταν αρκετό αυτό. Δεν τολμήσαμε ποτέ να τα βάλουμε μαζί των. Λέγαμε πως αυτό όταν ανωτερότητα όμως όχι δειλία ήταν. Πολιτική τύπου Πόντιου Πιλάτου.
Επαναλαμβάνω ότι δεν αναφέρομαι στο Θείο πάθος. Μιλώ ΜΟΝΟ για το ανθρώπινο πάθος, γιατί αυτό, από μόνο του αυτό, είναι αρκετό να μας πει τα πάντα για την αληθινή ανθρωπιά.- Ανύπαρκτη σε μας δυστυχώς.- Να μας φέρει κοντά στην ανθρωπινή πλευρά του Χριστού. Την πλευρά του αυτή που θα μπορούσε- μπορεί- να είναι και δική μας πλευρά. Πονά, αγωνιά, φοβάται, δακρύζει.
Επαναλαμβάνω ότι δεν αναφέρομαι στο Θείο πάθος. Μιλώ ΜΟΝΟ για το ανθρώπινο πάθος, γιατί αυτό, από μόνο του αυτό, είναι αρκετό να μας πει τα πάντα για την αληθινή ανθρωπιά.- Ανύπαρκτη σε μας δυστυχώς.- Να μας φέρει κοντά στην ανθρωπινή πλευρά του Χριστού. Την πλευρά του αυτή που θα μπορούσε- μπορεί- να είναι και δική μας πλευρά. Πονά, αγωνιά, φοβάται, δακρύζει.