Το καράβι που ταξιδεύει το λένε…….

Δραματικά επίκαιρο το ποίημα του Γ. Σεφέρη ‘ Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει ’ Το ποίημα αυτό όπως είναι γνωστό τελειώνει με τον συμβολικό στίχο: ‘Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝlΑ 937’. Ο ποιητής παρέλειψε σκόπιμα τον αριθμό  1 από την χρονολογία  της εποχής το 1937. Της εποχής της  δικτατορίας του Μεταξά. Η λογοκρισία 'επέβαλλε' στον  ποιητή την σκοπιμότητα του να  εφεύρει και  να  κρύψει ένα   μυστικό κώδικα, μέσα στους συμβολισμούς του  ποιητικού του λόγου. Ένα κώδικα που μόνο όσοι αγωνιούσαν για  την Πατρίδα, μπορούσαν να  αποκρυπτογραφήσουν.                                                                                                                             ‘ .. η Ελλάδα ταξιδεύει δεν ξέρουμε τίποτε…
δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς
Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική και δε βρίσκεται πουθενά'
Σήμερα βέβαια το όνομα της ΑΓΩΝΙΑΣ δεν είναι το ίδιο όπως εκείνο της δικτατορίας του 1937. Έχει αλλάξει. Το καινούργιο όνομα είναι  ΔΑΝΕΙΟ,  ΧΡΕΟΣ. Οικονομικό χρέος.

Και επίσης δεν χρειάζεται   μυστική γλώσσα , δεν χρειάζεται κρυπτογράφηση. Αντίθετα είναι το μοναδικό θέμα συζήτησης σε όλα τα καταστροφολογικά σενάρια του. Λέγονται  τα πάντα , για τα πάντα με απερίγραπτο κυνισμό.   Μόνο στοιχήματα για την τύχη μας δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα. Έχουμε βέβαια ελευθερία λόγου, ακόμα και την ‘πολυτέλεια της προσβλητικής αποδοκιμασίας πολιτικών προσώπων. Προσφέρει  ίσως μια κάποια εκτόνωση του θυμού, αλλά η ΑΓΩΝΙΑ έχει το ίδιο πρόσωπο  τα ίδια γαμψά νύχια χωμένα στα μύχια της ψυχής μας. Όνειρα δεν κάνουμε πια. Μόνο λογαριασμούς. Πόσο λιγότερα τα έσοδα, πόσο περισσότερα τα έξοδα, πόσο μεγάλο το έλλειμμα, πόσο πολλές και οδυνηρές οι ελλείψεις στην ζωή μας. Φτάνουν για το μεγάλωμα των παιδιών; Μεγαλώνοντας θα μείνουν  άνεργα σε μια φτωχή Πατρίδα, η θα ξενιτευτούν και  αυτά όπως οι παππούδες και  οι προπαππούδες;   Τι θα απογίνει με τους ανάπηρους τους άρρωστους και του ηλικιωμένους;  ΄ δεν ξέρουμε τίποτε… δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι’ . Δεν ξέρουμε πόσο μεγάλη είναι η δυστυχία μας. Δεν ξέρουμε, η μήπως ξέρουμε, πως το καράβι που ταξιδεύει πρέπει να βαπτίσουμε  : ΑΓΩΝlΑ2012.
Όποιες και να είναι οι θάλασσες του ταξιδιού του. Εντός η εκτός της Ευρωζώνης….
Τι έχουμε πάθει αλήθεια; Τι περιμένουμε; Η διαμαρτυρία από μόνη της δεν βοηθά σε τίποτα. Ούτε βέβαια η παραίτηση στην απάθεια. Από ‘ μηχανής θεός’ δεν θα φανεί. Εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να μπαρκάρουμε ξανά. Άξιοι ναύτες, γενναίοι αντάρτες, ριψοκίνδυνοι στασιαστές -αν απαιτηθεί- για να   αλλάξουμε με ομόνοια και ομοψυχία  το όνομα και το πρόσωπο της ΑΓΩΝΙΑΣ .  Να γίνει από ΑΓΩΝlΑ2012 , ΕΛΠΙΔΑ2012.
Είναι πολλά  που μπορούμε να επιχειρήσουμε.  Πρώτα από όλα να χτυπήσουμε κάθε τάση σε εμάς η τους άλλους, για συμπεριφορές του τύπου ‘ο σώζων εαυτόν σωθείτε ’ που έχει καταντήσει το κυρίαρχο μήνυμα της εποχής. Σαφώς και πρέπει να φροντίζουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας, αλλά ακριβώς το ίδιο πρέπει να επιτρέπουμε και στον άλλο. Οι ληστείες, οι εξαπατήσεις κάθε τύπου, ο δίβουλος πολιτικός λόγος, η απουσία κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης είναι  φονικά κύματα  για το καράβι που ταξιδεύει. Είναι κύματα πολύ πιο επικίνδυνα από την οικονομική κρίση.  
Είναι ζήτημα κοινής λογικής, κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει αρμονικά σε μια  κοινωνία πεινασμένων, όντας πλούσιος ο ίδιος. Αυτό μπορεί να  ίσχυε στην σκοτεινή εποχή της Φεουδαρχίας, αλλά στην σημερινή  εποχή  της τεχνολογικής εξάρτησης, η καθίζηση της βάσης  των πολλών, θα επιφέρει  την  κατάρρευση και  της κορυφής. Για αυτό  και  ο πλούτος των λίγων, ορθολογικά  πρέπει  να στηρίζεται στην σχετική ευημερία των πολλών. Και αυτό μας οδηγεί ξανά στην ανθρώπινη ομάδα, σε  έννοιες υγιών, δίκαιων  και τίμιων διανθρώπινων σχέσεων. Στην δύναμη της συνεργασίας των πολλών στα λόγια του Ν. Καζανζάκη απο την Ασκητική του. ‘ …. η αλληλεγγύη με τους ανθρώπους δεν είναι πια τρυφερόκαρδη πολυτέλεια παρά βαθιά αυτοσυντήρηση κι ανάγκη’ .

Κλεοπάτρα Περισσάκη