Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά

Το  ποίημα του Ν.Γκάτσου: Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά ,  υπέροχα μελοποιημένο από τον Μ.Χατζηδάκη, σε συναρπαστική εκτέλεση από τον    Γ.Νταλάρα, μας ταξιδεύει στην γοητεία του παραμυθιού, στο απρόσιτο το πιο φωτεινό αστέρι του χειμωνιάτικου ουρανού τον Σείριο. Στους μακρινούς ορίζοντες της  ξεχασμένη από χρόνια παιδικότητας μας . Της φαντασίας μας,
Ο Γκάτσος   είναι υπερρεαλιστής ποιητής και είναι αναμενόμενο να υιοθετεί στην ποίηση του,  την αυτόματη γραφή που  επιτρέπει την απελευθέρωση της  φαντασίας. Μπορεί  να εκφράζεται με την ‘γλώσσα’ των ονείρων και με τους  ελεύθερους συνειρμούς, άμεσα από το ασυνείδητο του χωρίς τις εκλογικευτικές λογοκρισίες της συνείδησης. Μπορεί να επιλέγει  σύμβολα/λέξεις, χωρίς απαραίτητη την  ορατή λογική σύνδεση μεταξύ των. Ο Γκάτσος έχει την ασφάλεια του μυαλού και της ψυχής, ώστε απαλλαγμένος από τον έλεγχο κάθε ‘ στενόμυαλης λογικής’, να μπορεί να καταδύεται στα βάθη του ασυνείδητου του και να  φέρνει στην επιφάνεια το φως από το σκοτάδι, του δικού του υπαρξιακού βυθού. Να μας προσφέρει  όχι το ‘αίμα και το σώμα του’, –δεν θα μπορούσε, είναι βλασφημία ακόμα και σαν υπαινιγμός-, τους συνειρμούς του σαν  μετάληψη φαντασίας, για την απελευθέρωση του δικού μας ψυχισμού που παραμένει ανεξιχνίαστος,  τρομαγμένος,  αποκηρυγμένος και ακυρωμένος.

Η γοητεία του ονειρικού στοιχείου, του μη πραγματικού  και ανατρεπτικού που όμως επιτρέπει την προσδοκία -και που χαρακτηρίζει τους υπερρεαλιστές (σουρεαλιστές)- είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται να αναζητήσουμε ξανά σήμερα. Να απαλλάξουμε τον ψυχισμό και την  έκφραση μας  από  ‘λογικά πολιτικάντικα τεχνάσματα και άλλοθι’. Να   αναζητήσουμε  το άλλο’ κοινωνικό  όραμα’ μέσα από την οπτική  των υπερρεαλιστών. Να δούμε τα δικά τους συνθήματα: Να αλλάξουμε την ζωή, να αλλάξουμε τον κόσμο, σαν δικά μας συνθήματα για την επιστροφή μας στον κόσμο της ελπίδας. Σε ένα κόσμο ελπίδας που να επιτρέπει το μεγάλωμα των παιδιών μας, έτσι ώστε  να μπορούν να: ‘φοράν τις Κυριακές τα γιορτινά τους’  και ωστόσο να ‘ρωτάν το δάσκαλό τους’ και να υπάρχει χώρος για: ‘ μιαν έγνοια στην μικρούλα των καρδιά’. Και στο δικό  μας επίσης μεγάλωμα, την ενδυνάμωση του Εγώ μας, μέσα από ουσιαστικές υπερβάσεις. Γιατί δεν υπάρχει  ελευθερία, δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει αλλαγή   χωρίς υπέρβαση. Ο Σείριος  και η γη, ‘του σύμπαντος αρρώστια και πληγή’ είναι και τα δύο δικά μας ψυχικά imago, απόλυτα προσωπικά, επέκεινα της λογικής και της πραγματικότητας. Ευτυχώς είμαστε προικισμένοι με την δύναμη της αλλαγής, της υπέρβασης. Εν τέλει εμείς διαλέγουμε τις προβολές μας εμείς  αποφασίζουμε.   

Κλεοπάτρα Περισσάκη

http://youtu.be/GMaDhLlg_Ck

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος(Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας)

Στο Σείριο υπάρχουνε παιδιά
ποτέ δε βάλαν έγνοια στην καρδιά
δεν είδανε πολέμους και θανάτους
και πάνω απ' τη γαλάζια τους ποδιά
φοράν τις Κυριακές τα γιορτινά τους

Τις νύχτες που κοιτάν τον ουρανό
ένα άστρο σαν φτερό θαλασσινό
παράξενα παιδεύει το μυαλό τους
τους φαίνεται καράβι μακρινό
και πάνε και ρωτάν το δάσκαλό τους
Αυτή τους λέει παιδιά μου είναι η γη
του σύμπαντος αρρώστια και πληγή
εκεί τραγούδια λένε γράφουν στίχους
κι ακούραστοι του ονείρου κυνηγοί
κεντάνε με συνθήματα τους τοίχους

Στο Σείριο δακρύσαν τα παιδιά
και βάλαν από κείνη τη βραδιά
μιαν έγνοια στη μικρούλα τους καρδιά