Από την στιγμή που λέμε, εμείς και οι άλλοι, έχουμε πέσει ήδη μες στην παγίδα της αντιθετικότητας. Μιας παγίδας που στήνεται από τον διαχωρισμό στο εμείς κατά κανόνα οι καλοί και στο οι άλλο κατά κανόνα, οι κακοί. Προφανώς δεν αποκλείεται τα πράγματα νε είναι έτσι η και αντίστροφα. Η ουσία του προβλήματος δεν βρίσκεται στο καλός και στο κακός, αφού σε κάθε σύνολο βρίσκονται και τα δύο. Μόνο και όταν δεν υπάρχει έννοια και βίωμα συνόλου, μόνο τότε επικρατεί ο διαχωρισμός, ο διχασμός που μας κατατάσσει σε αντίπαλα στρατόπεδα. Γιγαντώνεται ο μανιχαϊσμό, - δεν έχει σημασία αν είναι ηθικός θρησκευτικός η πολιτικός- γιατί πάντα σε αλληλοσπαραγμό οδηγεί. Ακόμα και σε ατομικό επίπεδο σαν ψυχολογικός μηχανισμούς άμυνας του Εγώ, ο διαχωρισμός,( ο μηχανισμός με τα τόσα πολλά ονόματα διχοτόμηση, διχασμός, σχάση, διάσπαση, spitting) είναι αρνητικός, αφού δεν ευοδώνει την αφομοίωση των αντιθέσεων του ψυχισμού μας ( καλό /κακό) σε ένα ευρύτερο φάσμα το οποίο να εμπερικλείει και τις διαφορές. Το άτομο είναι ανώριμο, έχει σαθρή ενότητα του Εγώ, δεν έχει επιτύχει την σύνθεση του σε ένα ενιαίο δυνατό σύνολο. Πως θα μπορούσε λοιπόν να είναι υγιής και παραγωγική μια ανθρώπινη κοινωνία, όταν ισχύει και για αυτήν ο διαχωρισμός αποκλείει την συνεργασία και τον συναγωνισμό, που επιβάλει τον ανταγωνισμό και την αμφίπλευρη ακύρωση;
Για αυτό λοιπόν κάθε φορά που βρισκόμαστε – και συχνά βρισκόμαστε- στην παγίδα του εμείς και οι άλλοι, η του εγώ και ο άλλος, καλό είναι να σκεπτόμαστε το τελικό αποτέλεσμα αυτής της διαβρωτικής κατάστασης. Ανεξάρτητα αν είναι δική μας αδυναμία και προκατάληψη, η αδυναμία του άλλου, των άλλων, η αλληλοεπίδραση των αδυναμιών μας , δράση αντίδραση , αντίδραση στην αντίδραση, το αποτέλεσμα είναι πάντα ο φαύλος κύκλος.Ψάχνοντας ευθύνες και εχθρούς, ψάχνοντας για από μηχανής θεούς, το μόνο που κάνουμε είναι να συνεχίζουμε το ίδιο λάθος του διαχωρισμού, να κάνουμε τον φαύλο κύκλο πιο καταστροφικό. Πρέπει να σταματήσουμε να έχουμε ανάγκη από ξόανα καλών η κακών θεών, από εχθρούς και διαβόλους. Τα να είμαστε εμείς άγγελοι και οι άλλοι διάβολοι, δεν βοηθά σε τίποτα. Ασφαλώς από τον ίδιο τον εαυτό μας πρέπει να ξεκινούμε. Σαν πολίτες είναι αρκετό – δεν είναι λίγο – να ενστερνισθούμε κάποιες αρχές. Έστω δύο από τα πολλά Δελφικά παραγγέλματα τα: Γνώθι σ’αυτόν και το Μηδέν άγαν . Σίγουρα θα γίνουμε πιο ώριμοι και δυνατοί πολίτες με ξεκάθαρο όραμα και συγκροτημένη δίκαιη άποψη για το πολίτευμα και το κράτος που προσδοκούμε. Συχνά ακούγεται ο στίχος από το ποίημα της Γαλάτειας Καζαντζάκη η Αγωνία ‘ το Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω’ που χρησιμοποιείται με απενοχοποιητική προσωπική φόρτιση για την δυστυχία που ετερομομφικά χρεώνεται στους άλλους, στους κακούς.
Μα τέλος πάντων ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας; Δεν είναι οι δικοί μας άνθρωποι; Συγγενείς φίλοι, γείτονες, συνάδελφοι, πατριώτες, πολιτικοί που ψηφίσαμε; Αυτοί όλοι δεν είναι η κοινωνία μας ,οι αστυνομικοί που καλούμε για μια διάρρηξη, οι πολιτικοί που ψηφίσαμε και ίσως χειροκροτήσαμε; Ασφαλώς μας διαμορφώνει το κράτος, αλλά και εμείς εκείνο.
Μήπως λοιπόν αντί για τον διαχωρισμό, που μόνο σε ανοικτό η συγκαλυμμένο εμφύλιο σπαραγμό οδηγεί θα πρέπει να επιχειρήσουμε το καινούργιο; Να κάνουμε πράξη και βίωμα το : όλοι μαζί η Ελλάδα μπορεί. Και αυτό το σύνθημα να ισχύσει σε κάθε τομέα της ζωής μας. ‘ Οι άλλοι’ δεν μπορεί, θα συμπαρασυρθούν στη δύναμη της ροής του ποταμού της ελπίδας και βούλησης του ‘εμείς’. Το εμείς ‘παρασύροντες’ και του άλλους σε διορθωτικούς μηχανισμούς και συνεργασία είναι μια σύνθεση, ένα σύνολο μια λύση για την διχασμένη κοινωνία των ανθρώπων. Την δική μας.Για την Πατρίδα μας δεν είναι η πρώτη φορά, δυστυχώς. Το απόσπασμα από την Αναφορά στον Γκρέκο, Νίκου Καζαντζάκη είναι σαν να γράφτηκε σήμερα.‘ Αληθινά τραγική είναι η θέση της Ελλάδας. Βαριά πολύ η ευθύνη του σημερινού Έλληνα. Απιθώνει στους ώμους μας επικίνδυνο, δυσκολοεκτέλεστο χρέος. Καινούριες δυνάμεις ανεβαίνουν από την Ανατολή, καινούριες από τη Δύση, κι η Ελλάδα, ανάμεσα πάντα στις δυο συγκρουόμενες ορμές, γίνεται πάλι στρόβιλος…… ένας ζωντανός άνθρωπος σήμερα που νοεί κι αγαπάει κι αγωνίζεται δεν μπορεί να σεριανίζει πια και να χαίρεται αμέριμνα την ωραιότητα’
Πράγματι σήμερα στο 2012, ένας ζωντανός Έλληνας που νοεί κι αγαπάει ΠΡΕΠΕΙ να αγωνίζεται, να βελτιώνει την κοινωνική του πραγματικότητα σε κάθε έκφραση της, τώρα και πάντα. Δεν του ταιριάζει να αποποιείται την δική του ευθύνη, επικαλούμενος τον 'άλλο'.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου