Το πρόβλεψε άραγε ο Δ. Σολωμός, όταν στην όμορφη Ζάκυνθο του 1823 έγραφε ‘τον Ύμνο εις την Ελευθερία’, ότι ο ύμνος αυτός θα ήταν τόσο επίκαιρος για την ‘μνημονιακή’ Ελλάδα του 2011; Ειδικότερα ο στίχος (10) , δραματικά προφητικός για την τωρινή μας πραγματικότητα:
‘ Μοναχή το δρόμο επήρες,
Εξανάλθες μοναχή
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
Εάν η χρεία τες κουρταλή.’
Ο ύμνος όπως είναι γνωστό μελοποιήθηκε από τον Ν. Μάντζαρο πέντε χρόνια αργότερα το 1928. Καθιερώθηκε όμως σαν Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας το 1864. Όταν δηλαδή και -μετά την ανατροπή τού Όθωνα- ψηφίστηκε στην Αθήνα, το Σύνταγμα τού 1864, το οποίο εισήγαγε τον θεσμό της Βασιλευομένης Δημοκρατίας . Το σχετικό ΦΕΚ 48 /1864 βρίσκεται εύκολα στο Διαδίκτυο.
Έχουν περάσει από τότε 147 χρόνια. Αν η αριθμητική μου είναι σωστή, τα εγγόνια των ενηλίκων της εποχής εκείνης, πρέπει να έχουν τώρα μια μέση ηλικία 73 χρόνων. Τρίτη γενιά. Σοφοί……… τουλάχιστον από πλευράς ηλικίας .
Πόσοι όμως έχουν διαβάσει ολόκληρο τον Εθνικό Ύμνο, για να αναγνωρίσουν τον 10ο στίχο; Η αν τον έχουν διαβάσει τι έχουν διδαχθεί; Πόσοι αντιλαμβάνονται πραγματικά ότι η χρεία, η ανάγκη είναι αδυναμία. Είναι εξάρτηση/εθισμός που αναπόφευκτα οδηγεί στην υποδούλωση;