Η Λένα της καρδιάς μου

Η Λένα έφυγε ξαφνικά. Έγειρε το κεφάλι της και σαν με μια   εκπνοή, άφησε την ψυχή της να πετάξει  στο εκεί. Απροειδοποίητα -σχεδόν με ένα  χαμόγελο, σχεδόν με ένα συγνώμη - άδειασε το γαλάζιο φως των ματιών της,  στον σκοτεινό και μουγγό κόσμο που άφηνε πίσω της. Αυτή ήταν η Λένα σεμνή, αθόρυβη, γενναία. Πάντα  οι άλλοι, πρώτα οι άλλοι, εκείνη μετά, τα μπορούσε όλα. Αυτή είναι  η Λένα της καρδιάς  μου. Μείναμε  τόσο  μόνοι χωρίς εκείνη.
Έχω περάσει πολλά πένθη, τα πένθη που αναλογούν σε κάθε άνθρωπο που ζει αρκετά. Βρίσκομαι σε πένθος. Το πένθος που βιώνει η ασθενής με ένα   επιθετικό καρκίνο, που κατοικεί στο σώμα της για  είκοσι μήνες.  Αλλά και με μια άλλη ιδιότητα-της  ψυχίατρου,-  το πένθος μου είναι γνώριμο  σαν  αντικείμενο μελέτης και κλινικής διαχείρισης. Πολλά, έχουν λεχθεί, πολλά έχουν γραφτεί και μελετηθεί για αυτό. Η ζωή μας είναι φορτωμένη  με πολλαπλούς αποχωρισμούς, πολλαπλές απώλειες και  πένθη. Γνωρίζουμε τα διάφορα στάδια στην  πορεία του, την   ταξινόμηση του από πλευράς βαρύτητας, -με χειρότερο φυσικά τον θάνατο και κάθε απειλή ζωής-,  τις επιπλοκές και ιδιαιτερότητες του. Όμως  όταν φτάνουμε στο συγκεκριμένο άτομο  που πενθεί, τον μοναδικό ΑΛΛΟΝ που έφυγε, τότε δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα.Γιατί τότε  το πένθος είναι η ψυχική λειτουργία η απόλυτα προσωπική, η  απόλυτα μοναδική ακόμα και για τον ίδιο άνθρωπο.

Το πένθος είναι κάθε φορά καινούργιο. Δεν μαθαίνεται. Δεν υπάρχει εξοικείωση σε αυτό. Πάντα πονά ίσια στην καρδιά και  μέσα στο μυαλό. Ξετυλίγονται καλειδοσκοπικά  εικόνες  και στιγμές  του άλλου,   ζωντανές,  ξεθωριασμένες  ονειρικές. Βιώματα των ψυχολογικών μας επενδύσεων και προβολών του άλλου, που πάντα φεύγει νωρίς, που πάντα μένουν τόσα πολλά πίσω που δεν πρόλαβαν λεχθούν,  που δεν πρόλαβαν να γίνουν.  Είναι  ένας συμβολικός  δικός μας θάνατος, για την ακρίβεια μια κάποια προκαταβολή έναντι του δικού μας θανάτου.
Είναι δύσκολο να μιλάμε στον πρώτο ενικό, ειδικά όταν μιλάμε για τον θάνατο ενός ανθρώπου και μάλιστα ενός ανθρώπου της καρδιάς μας. Όμως η αυτοαποκάλυψη που αφορά τα μύχια της ψυχής, είναι και θρήνος. Και ναι  το ομολογώ, στις λίγες μέρες που λείπει η Λένα, βλέπω τον κόσμο σαν μέσα από ένα ασπρόμαυρο πλέγμα, σαν μέσα από μαύρες τρύπες. Σαν να κινητοποιώ ένα μηχανισμό διαχωρισμού σε μαύρο και άσπρο. Σαν να μην θέλω να αποδεχθώ την πραγματικότητα. Και ωστόσο λειτουργώ  προγραμματισμένη όπως και πριν. Περπατώ, αναπνέω, χαμογελώ.
Γιατί η Λένα της καρδιάς μου έγινε  πια χτύπος της καρδιάς μου, εγγραφή της ψυχής και του μυαλού μου, που  πρέπει να τα διαφυλάξω  ως το τέλος  της δικής μου ζωής. Γιατί αυτή ήταν  η φιλία μου και  αυτό είναι το πένθος μου για ΕΚΕΙΝΗ.
Κλεοπάτρα Περισσάκη