ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ και ΠΕΝΘΟΣ

Σαν πένθος ορίζεται το σύνολο των ψυχολογικών αντιδράσεων στην συντελεσμένη, η επαπειλούμενη απώλεια των αντικειμένων της αγάπης μας . Στην πορεία της ζωής μας,- την κίνηση ζωής την libido όπως περιγράφηκε από τον Freud- επενδύουμε συναισθηματικά στου άλλους, στα πράγματα η τις καταστάσεις. Έτσι γίνονται αντικείμενα αγάπης, λειτουργούν σαν αναπόσπαστα και σημαντικά κομμάτια της ύπαρξης μας. Αποτελούν τον συναισθηματικό θησαυρό μας. Δεδομένου ότι το ατομικό ‘Υπάρχειν’ απαιτεί την εσωτερική ασφάλεια, αλλά και την πλήρη ασφάλεια των αντικειμένων αγάπης, κάθε απώλεια συνεπάγεται επώδυνες αλλαγές στο ψυχολογικό μας status quo. Απαιτούνται προσαρμοστικές αντιρροπιστικές ψυχικές αντιδράσεις, για να επιτευχθεί και παγιωθεί ένας καινούργιος τρόπος ζωής. Απαιτείται η πορεία στον δρόμο του πένθους.

Ψυχολογική πορεία της Γυναίκας, από την Εύα μέχρι σήμερα.( μια ψυχοδυναμική οπτική)

Η λέξη Ψυχολογία, όπως είναι γνωστό προέρχεται από την αρχαία ελληνική γλωσσά( Ψυχή + λόγος). Είναι η κοινωνική επιστήμη που μελετά την συμπεριφορά του νου και της σκέψης. Δεν ασχολείται με την ψυχολογία του βάθους( το υποσυνείδητο). H προσέγγιση της δεν είναι αναλυτική/θεωρητική, άλλα φαινομενολογική και ‘μετρίσιμη’.
Ακόμα και η ατομική ψυχολογία(Α.Adler ) περιορίζεται στην διερεύνηση των εξωτερικών ερεθισμάτων που δέχεται το άτομο, στην πρώιμη παιδική ηλικία. Τον τρόπο ανταπόκρισης του -σαν ενήλικας πια- σε αυτά. Τις πεποιθήσεις που έχει ενστερνιστεί προφανώς μαθησιακά. Αυτό άλλωστε υποστηρίζει η Κοινωνιογνωστική θεωρία μάθησης (Bandura) . Ότι δηλαδή αυτό που γινόμαστε συντελείται με την παρατήρηση και την μίμηση την προτύπων συμπεριφοράς
Το ίδιο περίπου ισχύει και για άλλες σχολές ψυχολογίας ειδικότερα τον κοινωνικό Δομισμό. Μελετούν ότι είναι συνειδητό και εξωτερικεύεται άμεσα η έμμεσα. Ότι είναι φαινομενολογικά προσιτό.
Από την άλλη πλευρά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι, ο νους, η ψυχή και σαν επακόλουθο η συμπεριφορά, είναι δυνατόν να μένει ανεπηρέαστη από πανάρχαια αρχέτυπα και άγραφους νόμους βαθειά ριζωμένους στα άδυτα του υποσυνείδητου χώρου του ψυχικού οργάνου. Ακόμα και γλωσσολογικά, ιδίως από την σκοπιά της πραγματολογίας –κυρίως ως προς το συγκείμενο(co-text) και το περικείμενο(contex)- η πολλαπλή ονοματολογία για την συμπεριφορά του νου και της ψυχής(είναι, ύπαρξη, ψυχή, εαυτός, χαρακτήρας , προσωπικότητα) δηλώνει και τον διαφορετικό χώρο και χρόνο διερεύνησης, αλλά και την αμηχανία απέναντι στο μυστήριο του ίδιου του νου και της ψυχής μας. Η Φιλοσοφία και η Θρησκεία προτιμά τους τρεις πρώτους όρους, ενώ η Ψυχολογία και η Ψυχιατρική τους τελευταίους.

Γνωρίζουμε πολύ λίγο τον εαυτό μας.

Δεν θα ήταν ανακριβές αν λέγαμε πως γνωρίζουμε πολύ λίγο τον εαυτό μας. Ούτε είναι τυχαίο ότι για τον εαυτό, έχουν δοθεί πολλά και διαφορετικά ονόματα όπως: το είναι’ ,η ύπαρξη, η ψυχή, ο χαρακτήρας , η προσωπικότητα . Είναι φανερό πως κάθε όνομα σχετίζεται με διαφορετικό χώρο και χρόνο διερεύνησης. Τα τρία πρώτα με την Φιλοσοφία και την Θρησκεία, ενώ τα τελευταία με την Ψυχολογία και την Ψυχιατρική.
Φυσικά το ‘γνώθι σ’αυτόν’, είναι επιδίωξη κάθε ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του. Όμως ο εαυτός αυστηρά και μόνο σαν έννοια, εμπερικλείει πολλές συνιστώσες και μάλιστα σε μια συνεχή δυναμική αλληλοεπίδρση. Άλλωστε η λεξικολογική πολυμορφία (εαυτός ,είναι ύπαρξη, ψυχή χαρακτήρας , προσωπικότητα ) , δηλώνει την δυσκολία της εννοιολογικής/σημασιολογικής προσέγγισης.