Πάντα οι εκλογές ήταν δύσκολες , αλλά αυτές οι κοντινές της
Κυριακής, ματώνουν. Βρεθήκαμε ξαφνικά- και ας μην είναι ξαφνικά- πιο πέρα από
τον θυμό πιο πέρα από την οδύνη. Στην αλλοτρίωση, στην άλωση κάθε αρχής, κάθε
δικαιώματος, κάθε ανθρώπινης αξίας.
Είμαστε Έλληνες. Λίγο ιδιόρρυθμη ράτσα, ατίθασοι,
καβγατζήδες, νάρκισσοι αλλά και χαρισματικοί.. Φιλότιμοι, εφευρετικοί,
γενναίοι. Περήφανοι για την ράτσα μας για την Πατρίδα μας.
Πιστοί στο ΧΡΕΟΣ μας. Έτσι
λακωνικά όπως το διατύπωσε Ν.Καζαντζάκης:
Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία
σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να
φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να
παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.( Ασκητική. Β΄Ράτσα.).Η γενιά – το παρόν- ήταν
συνεκτικός κρίκος, με το παρελθόν και το μέλλον. Υπήρχε συνέχεια, υπήρχε ιστορική μνήμη, προοπτική, Εθνικά
όνειρα. Ήταν πολλοί οι τρόποι που ο Έλληνας ‘εχτελούσε’ την ‘θητεία’ του στη ράτσα, ακόμα και από την ξενιτιά.