Μπήκαν στην ζωή μας καινούργιες λέξεις ‘επιμήκυνση, αναδιάρθρωση, κούρεμα’ και μαζί με αυτές χάθηκε η χαρά. Μας στοιχειώνει η αγωνία του παρατεινόμενου οικονομικού Γολγοθά, που εμείς δεν διαλέξαμε και δεν πιστεύουμε πως θα οδηγήσει ποτέ σε Ανάσταση. Ανήμποροι ανήσυχοι φοβισμένοι μα πιο πολύ θυμωμένοι παραδέρνουμε στα χιλιάδες ‘γιατί’ του πένθους για όσα χάθηκαν. Και χάθηκαν πολλά. Πρώτα από όλα η αίσθηση της ασφάλειας όχι μόνο κοινωνικοοικονομικά αλλά και ψυχολογικά. Έχουν διαταραχθεί τα κοινωνικά τελετουργικά, -τα ξόρκια μας- που έδιωχναν τους βαθύτερους φόβους μας για τα μελλούμενα του αύριο. Απειλείται το μέλλον των νέων και κινδυνεύουν οι κόποι μιας ζωής. Αστοί οι πιο πολλοί -μεσαία κοινωνική τάξη-ήμεροι και καλόπιστοι, πιστεύαμε πως μια τίμια εργασία και μια καλώς εννοούμενη ευπρέπεια και ήθος, θα εξασφάλιζαν το αξιοπρεπές αύριο. Γελαστήκαμε. Είμαστε ξαφνικά μπροστά στο κενό ‘του τίποτα’ και μάλιστα χωρίς ψυχικές άμυνες, χωρίς ελπίδα. Το Πάσχα του 2011, το δικό μας το ευλογημένο Ελληνικό Πάσχα, έγινε γκρίζο. Οι παραδοσιακές ευχές των ημερών καταντούν άστοχες, σαν πικρή ειρωνεία για την φετινή Ανάστασης.
Ζούμε την εποχή των μεγάλων διαψεύσεων, της δυσπιστίας και της κατάθλιψης. Δυστυχώς κανείς πατριωτικός ύμνος κανείς Θούριος δεν μπορεί να μας εμψυχώσει. Να αφυπνίσει μέσα μας την αντίδραση την ελπίδα. Και ωστόσο ο Θούριος που γράφτηκε το 1797 από τον Ρήγα Βελεστινλή (Φεραίο ) για να εμψυχώσει τους Έλληνες στην εξέγερση κατά των Τούρκων, παραμένει επίκαιρος. Σε αρκετούς στίχους του. (Ασφαλώς δεν χρειάζεται να τον δούμε εθνικιστικά ούτε στο μήκος των 126 στίχων του).
Σαν αναδρομή στο παρελθόν έχει μια σημαντική σκοπιμότητα. Αγγίζει μια μακρινότερη κατάσταση για να σκιτσάρει μια πιθανή σύγχρονη λύση . Είναι η διαπίστωση πως οι καιροί αλλάζουν τα ονόματα των τύραννων διαφέρουν, αλλά η ανθρώπινή καρδιά η λαχτάρα και ο πόνος της είναι πάντα τα ίδια. Μια διαπίστωση που από μόνη της επαναφέρει την ευθύνη της ζωής μας σε εμάς. Στο μεγαλείο του ανθρώπου , στην ανυπέρβλητη δύναμη μιας βούλησης άλλοτε θεϊκής και άλλοτε δαιμονικής. Το ‘Ὡς πότε παλικάρια, νὰ ζοῦμε στὰ στενά’, είναι ερώτημα που μόνο εμείς μπορούμε να εγείρουμε και μόνο εμείς μπορούμε να απαντήσουμε, γιατί μόνο εμείς μπορούμε να επιδιώξουμε την επιλογή σε ‘Συμβούλους προκομμένους, μὲ πατριωτισμὸν νὰ βάλωμεν εἰς ὅλα, νὰ δίδουν ὁρισμόν’.Εμείς βιώνουμε την σύγχρονη σκλαβιά όπως ορίζεται στον Θούριο. ‘Γιατὶ κ᾿ ἡ ἀναρχία, ὁμοιάζει τὴν σκλαβιά, νὰ ζοῦμε σὰν θηρία, εἶν᾿ πλιὸ σκληρὴ φωτιά’.Και να αποφασίσουμε πως θα εννοιοδοτήσουμε στην δική μας πραγματικότητα το: ‘Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνοι, σκλαβιὰ καὶ φυλακή’.
Και ίσως να δώσουμε τις Πασχαλιάτικες ευχές με ένα επίκαιρο μήνυμα. Το μήνυμα της δικής μας Ανάστασης, της δέσμευσης μας για μια καλλίτερη ζωή. Να αισθανθούμε το ‘Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή’ στην σύγχρονη προσωπική του διάσταση. Εξατομικευμένα σαν ουσία ζωής. Σαν ουσία της δικής μας ζωής, τόσο πολύτιμης που δεν νοείται χωρίς ελευθερία. Και που ασφαλώς δεν είναι ανταλλάξιμη με κανένα άλλο αγαθό , ακόμα και με την διάρκεια αφού εκ των πραγμάτων η διάρκεια δεν είναι ποτέ δεδομένη.
Προσωπικά για την φετινή Ανάστασης θα ήθελα να δώσω την ευχή: ‘Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή’.
Κλεοπάτρα Περισσάκη
Ζούμε την εποχή των μεγάλων διαψεύσεων, της δυσπιστίας και της κατάθλιψης. Δυστυχώς κανείς πατριωτικός ύμνος κανείς Θούριος δεν μπορεί να μας εμψυχώσει. Να αφυπνίσει μέσα μας την αντίδραση την ελπίδα. Και ωστόσο ο Θούριος που γράφτηκε το 1797 από τον Ρήγα Βελεστινλή (Φεραίο ) για να εμψυχώσει τους Έλληνες στην εξέγερση κατά των Τούρκων, παραμένει επίκαιρος. Σε αρκετούς στίχους του. (Ασφαλώς δεν χρειάζεται να τον δούμε εθνικιστικά ούτε στο μήκος των 126 στίχων του).
Σαν αναδρομή στο παρελθόν έχει μια σημαντική σκοπιμότητα. Αγγίζει μια μακρινότερη κατάσταση για να σκιτσάρει μια πιθανή σύγχρονη λύση . Είναι η διαπίστωση πως οι καιροί αλλάζουν τα ονόματα των τύραννων διαφέρουν, αλλά η ανθρώπινή καρδιά η λαχτάρα και ο πόνος της είναι πάντα τα ίδια. Μια διαπίστωση που από μόνη της επαναφέρει την ευθύνη της ζωής μας σε εμάς. Στο μεγαλείο του ανθρώπου , στην ανυπέρβλητη δύναμη μιας βούλησης άλλοτε θεϊκής και άλλοτε δαιμονικής. Το ‘Ὡς πότε παλικάρια, νὰ ζοῦμε στὰ στενά’, είναι ερώτημα που μόνο εμείς μπορούμε να εγείρουμε και μόνο εμείς μπορούμε να απαντήσουμε, γιατί μόνο εμείς μπορούμε να επιδιώξουμε την επιλογή σε ‘Συμβούλους προκομμένους, μὲ πατριωτισμὸν νὰ βάλωμεν εἰς ὅλα, νὰ δίδουν ὁρισμόν’.Εμείς βιώνουμε την σύγχρονη σκλαβιά όπως ορίζεται στον Θούριο. ‘Γιατὶ κ᾿ ἡ ἀναρχία, ὁμοιάζει τὴν σκλαβιά, νὰ ζοῦμε σὰν θηρία, εἶν᾿ πλιὸ σκληρὴ φωτιά’.Και να αποφασίσουμε πως θα εννοιοδοτήσουμε στην δική μας πραγματικότητα το: ‘Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνοι, σκλαβιὰ καὶ φυλακή’.
Και ίσως να δώσουμε τις Πασχαλιάτικες ευχές με ένα επίκαιρο μήνυμα. Το μήνυμα της δικής μας Ανάστασης, της δέσμευσης μας για μια καλλίτερη ζωή. Να αισθανθούμε το ‘Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή’ στην σύγχρονη προσωπική του διάσταση. Εξατομικευμένα σαν ουσία ζωής. Σαν ουσία της δικής μας ζωής, τόσο πολύτιμης που δεν νοείται χωρίς ελευθερία. Και που ασφαλώς δεν είναι ανταλλάξιμη με κανένα άλλο αγαθό , ακόμα και με την διάρκεια αφού εκ των πραγμάτων η διάρκεια δεν είναι ποτέ δεδομένη.
Προσωπικά για την φετινή Ανάστασης θα ήθελα να δώσω την ευχή: ‘Καλλιῶναι μίας ὥρας ἐλεύθερη ζωή’.
Κλεοπάτρα Περισσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου