Τελικά ο Ιούδας είχε φιλότιμο! Ακούγεται ασεβές, αλλά αν το δούμε μέσα στην σημερινή πραγματικότητα, της κατάρρευσης βασικών αξιών και της ποιότητας των ανθρώπινων σχέσεων, ο Ιούδας δεν ήταν περίπτωση κοινού προδότη. Δεν ήταν η περίπτωση του σύγχρονου, κυνικού προδότη. Δεν τον διέκρινε η συναισθηματική επιπέδωση και η ανικανότητα διάκρισης του καλού από το κακό. Μοιάζει να διέθετε ένα Υπερεγώ , που ήταν ικανό άσκησης ηθικού ελέγχου, πάνω στις πράξεις και τα ατοπήματα του Εγώ. Προφανώς ήταν αδύναμος και παρορμητικός αλλά όχι αφιλότιμος. Μόνο ένας άνθρωπος φίλος της αρετής που λέγεται τιμή, μπορεί να αναγνωρίσει το λάθος του, μπορεί να μεταμεληθεί. Μπορεί να προσπαθήσει να αντιρροπήσει , να πληρώσει για αυτό.
Δεν αμφισβητείται η ιστορία του θείου δράματος. Όχι. Ο Ιούδας, πρόδωσε τον Χριστό για τριάντα αργύρια. Όμως άρχισαν οι τύψεις. Και τότε πήγε πίσω στους αρχιερείς και τους είπε ότι, είχε κάνει λάθος. Ήταν όμως αργά. Εκείνοι του αποκρίθηκαν: ‘Και τι μας νοιάζει εμάς;’ Εκείνος πέταξε πίσω τα αργύρια της προδοσίας. Μετά κρεμάστηκε. Το περιστατικό αναφέρεται στην περικοπή Ματθαίος 27:6-7 : Oι αρχιερείς, αφού πήραν τα αργύρια είπαν: ‘δεν επιτρέπεται να τα βάλουμε αυτά στο ταμείο του Ναού, γιατί είναι αντίτιμο αίματος’. Πήραν λοιπόν την απόφαση και αγόρασαν με αυτά το χωράφι του κεραμιδά για νεκροταφείο των ξένων.
Ποιος θα έκανε αυτό που έκανε ο Ιούδας στην εποχή μας; Βέβαια στην εποχή μας δεν υπάρχουν ορατές σταυρώσεις. Μόνο Γολγοθάς, χωρίς σταυρικό θάνατο. Δεν χρειάζεται εξ άλλου. Ο προδομένος ξεψυχά στην διαδρομή.
Οι σύγχρονοι Ιούδες- και είναι πολλοί- δεν βρίσκονται ποτέ αντιμέτωποι με τις συνέπειες της πράξης των. Δεν έχουν τύψεις, δεν διαλέγουν για τον εαυτό των -όπως έκανε ο Ιούδας- ανάλογη με την προδοσία των μοίρα. Δεν απαγχονίζονται …. Αντίθετα αυτοθαυμάζονται. Καταφεύγουν σε απενοχοποιητικούς – ανέντιμους για την περίπτωση της προδοσίας- μηχανισμούς άμυνας του Εγώ. Αποποιούνται κάθε ευθύνη της ανέντιμης πράξης. Φορτώνουν τον καταλογισμό της σε άλλους, η βρίσκουν τρόπους να την δικαιώσουν η ακόμα και να την καθαγιάσουν. Ο Ιούδας αναγνώρισε και αποδέχθηκε την ευθύνη του, πλήρωσε για το λάθος του, μια στάση που μόνο έντιμη μπορεί να χαρακτηρισθει. Προκάλεσε θάνατο, πλήρωσε με θάνατο. Με τον δικό του θάνατο.
Γιατί λοιπόν να μη δούμε και την φιλότιμη πλευρά της δικής του τραγικής προσωπικότητας; Γιατί να μη διδαχθούμε , πως το τίμημα της προδοσίας πρέπει να είναι ανάλογο με την ζημιά που προκαλεί. Γιατί οι σύγχρονοι προδότες να διαφεύγουν ατιμώρητοι και μάλιστα ευυπόληπτοι και αυτάρεσκοι ‘κάποιοι’. Αυτοί είναι που χτίζουν την κοινωνία της παρακμής και της διαφθοράς. Με την πείνα του κέρδους, με το αμάρτημα της απληστίας. Κάνουν εύκολο το ξεπούλημα αρχών, δασκάλων , πιστεύω και κάθε έννοιας λόγου τιμής. Για τριάντα, περισσότερα η λιγότερα η αργύρια……… έχουν και οι προδοσίες το δικό τους αγοραστικό μέγεθος. Είναι πολλοί και συνήθως συγκαλυμμένοι οι προδότες και είναι πολλές οι μορφές της προδοσίας. Δυστυχώς. Η κάθε έκφραση εκμετάλλευσης και υφαρπαγής αγαθών είναι καθημερινή πρακτική, καθημερινή προδοσία. Φαινόμενο και αυτό των καιρό μας – η μήπως όχι;- οι άνθρωποι κρίνονται από αυτά που αποκτούν και κατέχουν, όχι από αυτά που παράγουν και προσφέρουν. Ξεχάσθηκε η φιλοτιμία του να κερδίζουν μόνο με τίμιο ιδρώτα……. Έχουν χάσει την ικανότητα να διακρίνουν το λάθος. Έχουν χάσει την αξιοπρέπεια της αναγνώρισης και χρέωσης του λάθους. Σίγουρα δεν είναι απαραίτητο να απαγχονιστούν, ίσως είναι αρκετό να επιστρέψουν τα αργύρια. Να αντιρροπήσουν το λάθος, να μεταμεληθούν. Όμως όχι, η αναξιοπρέπεια, η ανεντιμότητα, η απουσία τιμής και η εκμετάλλευση, ιδίως η εκμετάλλευση, είναι μέσα προσέγγισης της ‘ επιτυχίας’ . Μιας επιτυχίας και κοινωνικής καταξίωσης που στηρίζεται στην εκμετάλλευση. Το ‘άλλο’ πρόσωπο της προδοσίας είναι αναμφίβολα η εκμετάλλευση, η έστω η χρησιμοποίηση.
Άπειρες οι περιπτώσει εκμετάλλευσης. Παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων, ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ανθρώπων που εμπιστεύονται φιλία και τιμή. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτός που αποκτά τα αργύρια χωρίς τίμιο ιδρώτα, είναι ο προδότης . Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις- και είναι το πιο ‘ αθώο’ παράδειγμα- που μοναχικοί ηλικιωμένοι, προσεγγίζονται από ‘καλούς’ οικογενειάρχες, που ‘αξιοπρεπώς και νομότυπα’ τους αφαιρούν την περιουσία των. Αυτοί οι άνθρωποι μόνο προδότες, υποκριτές και αφιλότιμοι, μπορούν να χαρακτηρισθούν. Αναίσχυντα, πλουτίζουν και αγοράζουν κοινωνική εξουσία. Γίνονται ‘καλό’ παράδειγμα στα παιδιά των, που και αυτά θα κάνουν το ίδιο. Κανείς δεν μεταμελήθηκε, κανείς δεν κρεμάστηκε, πουθενά δεν έσπασε ο κρίκος της ατέλειωτης αλυσίδας, της προδοσίας της διαφθοράς.
Δυστυχώς ούτε ένας Ιούδας δεν φάνηκε στην εποχή μας, που κυνηγημένος από τις τύψεις του θα δώσει ξανά το πραγματικό μήνυμα: Η προδοσία είναι θανάσιμο αμάρτημα. Είναι αμάρτημα απέναντι στον Θεό. Εκείνος το αναγνώρισε- έστω αργά-επέστεψε τα αργύρια και τερμάτισε την ζωή του. Προδότης ήταν……αλλά ο Ιούδας ήταν ένας φιλότιμος προδότης.
Δεν αμφισβητείται η ιστορία του θείου δράματος. Όχι. Ο Ιούδας, πρόδωσε τον Χριστό για τριάντα αργύρια. Όμως άρχισαν οι τύψεις. Και τότε πήγε πίσω στους αρχιερείς και τους είπε ότι, είχε κάνει λάθος. Ήταν όμως αργά. Εκείνοι του αποκρίθηκαν: ‘Και τι μας νοιάζει εμάς;’ Εκείνος πέταξε πίσω τα αργύρια της προδοσίας. Μετά κρεμάστηκε. Το περιστατικό αναφέρεται στην περικοπή Ματθαίος 27:6-7 : Oι αρχιερείς, αφού πήραν τα αργύρια είπαν: ‘δεν επιτρέπεται να τα βάλουμε αυτά στο ταμείο του Ναού, γιατί είναι αντίτιμο αίματος’. Πήραν λοιπόν την απόφαση και αγόρασαν με αυτά το χωράφι του κεραμιδά για νεκροταφείο των ξένων.
Ποιος θα έκανε αυτό που έκανε ο Ιούδας στην εποχή μας; Βέβαια στην εποχή μας δεν υπάρχουν ορατές σταυρώσεις. Μόνο Γολγοθάς, χωρίς σταυρικό θάνατο. Δεν χρειάζεται εξ άλλου. Ο προδομένος ξεψυχά στην διαδρομή.
Οι σύγχρονοι Ιούδες- και είναι πολλοί- δεν βρίσκονται ποτέ αντιμέτωποι με τις συνέπειες της πράξης των. Δεν έχουν τύψεις, δεν διαλέγουν για τον εαυτό των -όπως έκανε ο Ιούδας- ανάλογη με την προδοσία των μοίρα. Δεν απαγχονίζονται …. Αντίθετα αυτοθαυμάζονται. Καταφεύγουν σε απενοχοποιητικούς – ανέντιμους για την περίπτωση της προδοσίας- μηχανισμούς άμυνας του Εγώ. Αποποιούνται κάθε ευθύνη της ανέντιμης πράξης. Φορτώνουν τον καταλογισμό της σε άλλους, η βρίσκουν τρόπους να την δικαιώσουν η ακόμα και να την καθαγιάσουν. Ο Ιούδας αναγνώρισε και αποδέχθηκε την ευθύνη του, πλήρωσε για το λάθος του, μια στάση που μόνο έντιμη μπορεί να χαρακτηρισθει. Προκάλεσε θάνατο, πλήρωσε με θάνατο. Με τον δικό του θάνατο.
Γιατί λοιπόν να μη δούμε και την φιλότιμη πλευρά της δικής του τραγικής προσωπικότητας; Γιατί να μη διδαχθούμε , πως το τίμημα της προδοσίας πρέπει να είναι ανάλογο με την ζημιά που προκαλεί. Γιατί οι σύγχρονοι προδότες να διαφεύγουν ατιμώρητοι και μάλιστα ευυπόληπτοι και αυτάρεσκοι ‘κάποιοι’. Αυτοί είναι που χτίζουν την κοινωνία της παρακμής και της διαφθοράς. Με την πείνα του κέρδους, με το αμάρτημα της απληστίας. Κάνουν εύκολο το ξεπούλημα αρχών, δασκάλων , πιστεύω και κάθε έννοιας λόγου τιμής. Για τριάντα, περισσότερα η λιγότερα η αργύρια……… έχουν και οι προδοσίες το δικό τους αγοραστικό μέγεθος. Είναι πολλοί και συνήθως συγκαλυμμένοι οι προδότες και είναι πολλές οι μορφές της προδοσίας. Δυστυχώς. Η κάθε έκφραση εκμετάλλευσης και υφαρπαγής αγαθών είναι καθημερινή πρακτική, καθημερινή προδοσία. Φαινόμενο και αυτό των καιρό μας – η μήπως όχι;- οι άνθρωποι κρίνονται από αυτά που αποκτούν και κατέχουν, όχι από αυτά που παράγουν και προσφέρουν. Ξεχάσθηκε η φιλοτιμία του να κερδίζουν μόνο με τίμιο ιδρώτα……. Έχουν χάσει την ικανότητα να διακρίνουν το λάθος. Έχουν χάσει την αξιοπρέπεια της αναγνώρισης και χρέωσης του λάθους. Σίγουρα δεν είναι απαραίτητο να απαγχονιστούν, ίσως είναι αρκετό να επιστρέψουν τα αργύρια. Να αντιρροπήσουν το λάθος, να μεταμεληθούν. Όμως όχι, η αναξιοπρέπεια, η ανεντιμότητα, η απουσία τιμής και η εκμετάλλευση, ιδίως η εκμετάλλευση, είναι μέσα προσέγγισης της ‘ επιτυχίας’ . Μιας επιτυχίας και κοινωνικής καταξίωσης που στηρίζεται στην εκμετάλλευση. Το ‘άλλο’ πρόσωπο της προδοσίας είναι αναμφίβολα η εκμετάλλευση, η έστω η χρησιμοποίηση.
Άπειρες οι περιπτώσει εκμετάλλευσης. Παιδιών, γυναικών, ηλικιωμένων, ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ανθρώπων που εμπιστεύονται φιλία και τιμή. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτός που αποκτά τα αργύρια χωρίς τίμιο ιδρώτα, είναι ο προδότης . Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις- και είναι το πιο ‘ αθώο’ παράδειγμα- που μοναχικοί ηλικιωμένοι, προσεγγίζονται από ‘καλούς’ οικογενειάρχες, που ‘αξιοπρεπώς και νομότυπα’ τους αφαιρούν την περιουσία των. Αυτοί οι άνθρωποι μόνο προδότες, υποκριτές και αφιλότιμοι, μπορούν να χαρακτηρισθούν. Αναίσχυντα, πλουτίζουν και αγοράζουν κοινωνική εξουσία. Γίνονται ‘καλό’ παράδειγμα στα παιδιά των, που και αυτά θα κάνουν το ίδιο. Κανείς δεν μεταμελήθηκε, κανείς δεν κρεμάστηκε, πουθενά δεν έσπασε ο κρίκος της ατέλειωτης αλυσίδας, της προδοσίας της διαφθοράς.
Δυστυχώς ούτε ένας Ιούδας δεν φάνηκε στην εποχή μας, που κυνηγημένος από τις τύψεις του θα δώσει ξανά το πραγματικό μήνυμα: Η προδοσία είναι θανάσιμο αμάρτημα. Είναι αμάρτημα απέναντι στον Θεό. Εκείνος το αναγνώρισε- έστω αργά-επέστεψε τα αργύρια και τερμάτισε την ζωή του. Προδότης ήταν……αλλά ο Ιούδας ήταν ένας φιλότιμος προδότης.
Κλεοπάτρα Περισσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου