Είναι μια εποχή που η σιωπή μιλά πιο εύγλωττα από τον λόγο. Είναι φανερό πως έχουμε χαθεί μέσα στον προσωπικό δαίδαλο των ατομικών μας αντιλήψεων, πως αναπαράγουμε την επικοινωνιακή σύγχυση της Βαβέλ. Δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε την γλώσσα του άλλου. Επιδιώκουμε να αναγκάσουμε τον άλλον στο να καταλάβει την δική μας γλώσσα και κυρίως να συμφωνήσει και να υπηρετήσει τα δικά μας θέλω. Μισούμε τον άλλο, τον κάνουμε εχθρό μας , γιατί και εκείνος απαιτεί το ίδιο ακριβώς από εμάς. Έτσι κάθε ΄διάλογος’ δεν είναι μια προσπάθεια για μια συνάντηση κάπου στην μέση, αλλά αντιδικία και μάχη για πλήρη παράδοση και υποταγή του διαφωνούντα. Για πλήρη κυριαρχία δική μας, για πλήρη υποτέλεια του άλλου. Και φυσικά, αυτή η αρχή λειτουργεί πάντα και αντίστροφα.
Είμαστε αδέλφια ΝΑΙ. Αλλά η τρίτη παραβολή της Βίβλου που αναφέρεται στα αδέλφια τον Καίν και τον Άβελ, μας προειδοποιεί για την ακραία κατάσταση που μπορεί να φτάσουν τα αδέλφια. Για το παράλογο πάθος, για την αδελφοκτονία. Στην Καινή Διαθήκη, στην επιστολή του Ιακώβ( Ιάκωβος 3:16) αναφέρεται ‘ όπου υπάρχει εγωιστική φιλοδοξία θα υπάρχει αναταραχή και κάθε ευτελής πρακτική’. Και με αυτή την έννοια δεν χρειάζεται να φτάσει μια κατάσταση στον φόνο, για να γίνουν αντιληπτές οι καταστροφικές συνέπειες της ανθρώπινης αντιπαράθεσης. Συνήθως ‘ περιορίζεται στην εξουδετέρωση η τον ηθικό αφανισμό του άλλου. Ωστόσο ζήσαμε εμφύλιο πόλεμο και ίσως τον ξαναζούμε τώρα, μεταμφιεσμένο σε πολυγλωσσία, πολυγνωμία και πλήρη ασυμφωνία, προφανώς κακόβουλη.
Δεν είναι τυχαίο πως τόσο στην παραβολή της Βαβέλ, αλλά κυρίως στην παραβολή των Καίν και Άβελ η αποτυχία της επικοινωνίας και συνεννόησης έφερε την καταστροφή. Και στις δύο περιπτώσεις το κρυμμένο κίνητρο ήταν η ματαιοδοξία ο εγωκεντρισμός, η απαίτηση του ‘προσκύνησε με και δόξασε με’.
Είναι εντυπωσιακό που τα πρώτα παιδιά των πρώτων ανθρώπων πάνω στην γη, του Αδάμ και της Εύας, στιγματίστηκαν με την πρώτη αδελφοκτονία και προφανώς με την πρώτη ανθρωποκτονία. Ασφαλώς αυτό αποτελεί ένα σαφή υπαινιγμό και περιγραφή για την ανθρώπινη προσωπικότητα που χαρακτηρίζεται ανολοκλήρωτη και την διακρίνει ο παιδομορφισμός.
Και όταν μιλάμε για παιδομορφισμό είναι ακριβώς ότι δηλώνει η λέξη. Ένας ενήλικας να εξακολουθεί να ενεργεί σαν παιδί. Με ένα τρόπο εξαρτημένο, ανεύθυνο και αναποτελεσματικό, ανεξάρτητα αν συχνά ο παιδομορφισμός μπορεί να είναι καλά κρυμμένος σε σπουδαιοφανείς και αρχηγικούς ρόλους. Το ώριμο αυτοδύναμο άτομο δεν έχει καμία ανάγκη από χειροκροτήματα και επευφημίες. Ενεργεί αυτόνομα υπεύθυνα, δεν εμπλέκεται σε συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις. Κυρίως δεν υπονομεύει τον άλλον, δεν εκβιάζει δεν εξαπατά δεν αδικεί. Έχει την ικανότητα της αυτογνωσίας αλλά και της ταύτισης με τον άλλο ακόμα και όταν αυτό τον ξεβολεύει. Ακόμα και όταν ο άλλος τον πολεμά. Τα ενδιαφέροντα του βρίσκονται στις θετικές πλευρές της ζωής για τον εαυτό του και τους άλλους. Ελέγχει την αδυναμία -τον παιδομορφισμό-, δεν ελέγχεται από αυτή. Είναι κύριος του εαυτού του. Με ψυχοδυναμικούς όρους δεν καθοδηγείται από τις καταστροφικές ενορμήσεις του id, αλλά από την ήρεμη δύναμη του Εγώ που το διακρίνει η δικαιοσύνη και ο σεβασμός στην πραγματικότητα. Στην δική του, στην πραγματικότητα του άλλου.
Ας μη ξεχνάμε πως κάθε ανθρώπινη συνδιαλλαγή που απαιτεί συνεργασία, μπορεί να αποδώσει μόνο και εφόσον οι άνθρωποι αφήνουν στην άκρη τις παιδομορφικές ανάγκες των και συστρατέυονται σαν ενήλικες εμπνευσμένοι μαχητές.
Χωρίς αυτή την προϋπόθεση δεν θα υπάρξει ποτέ κοινό καλό.
Είμαστε αδέλφια ΝΑΙ. Αλλά η τρίτη παραβολή της Βίβλου που αναφέρεται στα αδέλφια τον Καίν και τον Άβελ, μας προειδοποιεί για την ακραία κατάσταση που μπορεί να φτάσουν τα αδέλφια. Για το παράλογο πάθος, για την αδελφοκτονία. Στην Καινή Διαθήκη, στην επιστολή του Ιακώβ( Ιάκωβος 3:16) αναφέρεται ‘ όπου υπάρχει εγωιστική φιλοδοξία θα υπάρχει αναταραχή και κάθε ευτελής πρακτική’. Και με αυτή την έννοια δεν χρειάζεται να φτάσει μια κατάσταση στον φόνο, για να γίνουν αντιληπτές οι καταστροφικές συνέπειες της ανθρώπινης αντιπαράθεσης. Συνήθως ‘ περιορίζεται στην εξουδετέρωση η τον ηθικό αφανισμό του άλλου. Ωστόσο ζήσαμε εμφύλιο πόλεμο και ίσως τον ξαναζούμε τώρα, μεταμφιεσμένο σε πολυγλωσσία, πολυγνωμία και πλήρη ασυμφωνία, προφανώς κακόβουλη.
Δεν είναι τυχαίο πως τόσο στην παραβολή της Βαβέλ, αλλά κυρίως στην παραβολή των Καίν και Άβελ η αποτυχία της επικοινωνίας και συνεννόησης έφερε την καταστροφή. Και στις δύο περιπτώσεις το κρυμμένο κίνητρο ήταν η ματαιοδοξία ο εγωκεντρισμός, η απαίτηση του ‘προσκύνησε με και δόξασε με’.
Είναι εντυπωσιακό που τα πρώτα παιδιά των πρώτων ανθρώπων πάνω στην γη, του Αδάμ και της Εύας, στιγματίστηκαν με την πρώτη αδελφοκτονία και προφανώς με την πρώτη ανθρωποκτονία. Ασφαλώς αυτό αποτελεί ένα σαφή υπαινιγμό και περιγραφή για την ανθρώπινη προσωπικότητα που χαρακτηρίζεται ανολοκλήρωτη και την διακρίνει ο παιδομορφισμός.
Και όταν μιλάμε για παιδομορφισμό είναι ακριβώς ότι δηλώνει η λέξη. Ένας ενήλικας να εξακολουθεί να ενεργεί σαν παιδί. Με ένα τρόπο εξαρτημένο, ανεύθυνο και αναποτελεσματικό, ανεξάρτητα αν συχνά ο παιδομορφισμός μπορεί να είναι καλά κρυμμένος σε σπουδαιοφανείς και αρχηγικούς ρόλους. Το ώριμο αυτοδύναμο άτομο δεν έχει καμία ανάγκη από χειροκροτήματα και επευφημίες. Ενεργεί αυτόνομα υπεύθυνα, δεν εμπλέκεται σε συγκρίσεις και αντιπαραθέσεις. Κυρίως δεν υπονομεύει τον άλλον, δεν εκβιάζει δεν εξαπατά δεν αδικεί. Έχει την ικανότητα της αυτογνωσίας αλλά και της ταύτισης με τον άλλο ακόμα και όταν αυτό τον ξεβολεύει. Ακόμα και όταν ο άλλος τον πολεμά. Τα ενδιαφέροντα του βρίσκονται στις θετικές πλευρές της ζωής για τον εαυτό του και τους άλλους. Ελέγχει την αδυναμία -τον παιδομορφισμό-, δεν ελέγχεται από αυτή. Είναι κύριος του εαυτού του. Με ψυχοδυναμικούς όρους δεν καθοδηγείται από τις καταστροφικές ενορμήσεις του id, αλλά από την ήρεμη δύναμη του Εγώ που το διακρίνει η δικαιοσύνη και ο σεβασμός στην πραγματικότητα. Στην δική του, στην πραγματικότητα του άλλου.
Ας μη ξεχνάμε πως κάθε ανθρώπινη συνδιαλλαγή που απαιτεί συνεργασία, μπορεί να αποδώσει μόνο και εφόσον οι άνθρωποι αφήνουν στην άκρη τις παιδομορφικές ανάγκες των και συστρατέυονται σαν ενήλικες εμπνευσμένοι μαχητές.
Χωρίς αυτή την προϋπόθεση δεν θα υπάρξει ποτέ κοινό καλό.
Κλεοπάτρα Περισσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου