Μεγάλη εβδομάδα ακόμα και ο καιρός πάγωσε και σκοτείνιασε. Έτσι ταιριάζει στην μαυρισμένη από την αγωνία καρδιά μας. Στο ΠΑΘΟΣ , το πανάρχαιο, το τωρινό, το Θείο αλλά και το ανθρώπινο. Κυρίως το ανθρώπινο. Τι να πούμε; Κουρελιασμένη ψυχή μου; Καταταπεινωμένη περιφάνεια μου; Μαρτυρική Πατρίδα μου; Η ΧΡΙΣΤΕ μου, πως σε σταυρώνουμε ξανά και ξανά, αναίσχυντα, άκαρδα χωρίς την παραμικρή μεταμέλεια, χωρίς την παραμικρή χαλιναγώγηση της άκρατης ηδονολατρείας και αυτολατρείας μας; Είναι και οι άλλοι ναι. Σαφώς και φταίνε περισσότερο, η πολύ περισσότερο. Ασφαλώς. Επίσημοι απατεώνες, κομπιναδόροι, κομματάρχες και βολεμένοι συνδικαλιστές. Εμείς; Φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίτες είμαστε πάντα. Αλλά να που δεν ήταν αρκετό αυτό. Δεν τολμήσαμε ποτέ να τα βάλουμε μαζί των. Λέγαμε πως αυτό όταν ανωτερότητα όμως όχι δειλία ήταν. Πολιτική τύπου Πόντιου Πιλάτου.
Επαναλαμβάνω ότι δεν αναφέρομαι στο Θείο πάθος. Μιλώ ΜΟΝΟ για το ανθρώπινο πάθος, γιατί αυτό, από μόνο του αυτό, είναι αρκετό να μας πει τα πάντα για την αληθινή ανθρωπιά.- Ανύπαρκτη σε μας δυστυχώς.- Να μας φέρει κοντά στην ανθρωπινή πλευρά του Χριστού. Την πλευρά του αυτή που θα μπορούσε- μπορεί- να είναι και δική μας πλευρά. Πονά, αγωνιά, φοβάται, δακρύζει.
Ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις μας, όλοι δεχόμαστε πως ο Χριστός σαν άνθρωπος- όχι σαν Θεός- ανέβηκε τον Γολγοθά, σαν άνθρωπος μαρτύρησε, σταυρώθηκε και σαν άνθρωπος είπε το: απελθέτω από εμού το ποτήριο τούτο . Στο όνομα της Πίστης, της Αποστολής της Αγάπης για τον άλλον. Ο Χριστός στον ανέβασμα του Γολγοθά είναι ο άνθρωπος στην υπέρτατη αποστολή του, ο άνθρωπος στην ‘ κατ’ εικόνα και ομοίωση εκδοχή του’. Ο εν δυνάμει άνθρωπος θεός, όπως και εμείς άλλωστε.
Ας σημειωθεί ότι τρεις χιλιάδες χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού στην Μυστηριακή Περσία, οι άνθρωποι πίστευαν στον Μανζαϊσμό, δυϊστική Θρησκεία, που συνόψιζε τις αρχές της σε τρεις βασικές υποχρεώσεις. 1)Καλές σκέψεις. 2)Καλά λόγια. 3)Καλές πράξεις.
Θεωρείται ότι οι τρεις μάγοι, μάλλον σοφοί ιερείς ήταν Μαζδαϊστές. Προφανώς κανένα από τα καθιερωμένα Θρησκευτικά φιλοσοφικό συστήματα- θεϊσμός, αγνωστικισμός, αθεϊσμός- δεν μπορεί να αγνοήσει αυτές τις αρχές, έστω και στην προτρεπτική των διάσταση. Αναμφίβολα ο Χριστός – πάντα την ανθρώπινη υπόσταση Του- συμπύκνωσε τις αρχές αυτές στο κήρυγμα του της αγάπης. Αγάπη για τον άλλο. Ειλικρινή , αμερόληπτη ανιδιοτελή. Καλές σκέψεις. Καλά λόγια. Καλές πράξεις. Πάνω από όλα και μέσα σε όλα Δικαιοσύνη. Τίποτε δεν είναι πιο δύσκολο και πιο μεγάλο από την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Βρίσκεται μέσα σε όλες τις Αρετές. Και μην ισχυρισθούμε ότι υπάρχει αγάπη η αλληλεγγύη χωρίς δικαιοσύνη.
Ο Χριστός , όπου και αν ανήκουμε θρησκευτικά είναι ΣΥΜΒΟΛΟ, απόλυτα ανθρώπινο σύμβολο, γήινο, κοντινό , δικό μας. Μπορεί να γίνει το Νόημα της συφοριασμένης ζωής μας που πια μετριέται, με εισοδήματα και ακίνητη περιουσία. Που είναι συνάρτηση της φορολογικής δήλωσης ανειλικρινής και ψεύτικη για τους επιτήδειους ‘επιφανείς πολίτες’……
Φτάσαμε μακριά , στην τελική στροφή. Η απόφαση- ίσως τελευταία ευκαιρία - εξαρτάται από εμάς. Μια επιλογή είναι ο ανθρωπινός Χριστός, επαναστάτης, μαχητής, ήρωας μάρτυρας μα πάντα, πάντα άνθρωπος. Στην ακατανίκητη δύναμη της μάχης του για την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό. Μια άλλη επιλογή είναι η χαύνωση στην γλυκερή συγκίνηση του ψευδοσυναισθηματισμού.
Προσωπικά προτιμώ ένα Χριστό επαναστάτη. Αισθάνομαι πως το ευσεβέστερο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό το Πάσχα,- προσκυνώντας τον Επιτάφιο- είναι να πούμε ΤΕΛΟΣ. Ναι υπάρχει μέλλον Γιατί παίρνουμε εμείς την ευθύνη της ζωής. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΟΥΜΕ.
Επαναλαμβάνω ότι δεν αναφέρομαι στο Θείο πάθος. Μιλώ ΜΟΝΟ για το ανθρώπινο πάθος, γιατί αυτό, από μόνο του αυτό, είναι αρκετό να μας πει τα πάντα για την αληθινή ανθρωπιά.- Ανύπαρκτη σε μας δυστυχώς.- Να μας φέρει κοντά στην ανθρωπινή πλευρά του Χριστού. Την πλευρά του αυτή που θα μπορούσε- μπορεί- να είναι και δική μας πλευρά. Πονά, αγωνιά, φοβάται, δακρύζει.
Ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις μας, όλοι δεχόμαστε πως ο Χριστός σαν άνθρωπος- όχι σαν Θεός- ανέβηκε τον Γολγοθά, σαν άνθρωπος μαρτύρησε, σταυρώθηκε και σαν άνθρωπος είπε το: απελθέτω από εμού το ποτήριο τούτο . Στο όνομα της Πίστης, της Αποστολής της Αγάπης για τον άλλον. Ο Χριστός στον ανέβασμα του Γολγοθά είναι ο άνθρωπος στην υπέρτατη αποστολή του, ο άνθρωπος στην ‘ κατ’ εικόνα και ομοίωση εκδοχή του’. Ο εν δυνάμει άνθρωπος θεός, όπως και εμείς άλλωστε.
Ας σημειωθεί ότι τρεις χιλιάδες χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού στην Μυστηριακή Περσία, οι άνθρωποι πίστευαν στον Μανζαϊσμό, δυϊστική Θρησκεία, που συνόψιζε τις αρχές της σε τρεις βασικές υποχρεώσεις. 1)Καλές σκέψεις. 2)Καλά λόγια. 3)Καλές πράξεις.
Θεωρείται ότι οι τρεις μάγοι, μάλλον σοφοί ιερείς ήταν Μαζδαϊστές. Προφανώς κανένα από τα καθιερωμένα Θρησκευτικά φιλοσοφικό συστήματα- θεϊσμός, αγνωστικισμός, αθεϊσμός- δεν μπορεί να αγνοήσει αυτές τις αρχές, έστω και στην προτρεπτική των διάσταση. Αναμφίβολα ο Χριστός – πάντα την ανθρώπινη υπόσταση Του- συμπύκνωσε τις αρχές αυτές στο κήρυγμα του της αγάπης. Αγάπη για τον άλλο. Ειλικρινή , αμερόληπτη ανιδιοτελή. Καλές σκέψεις. Καλά λόγια. Καλές πράξεις. Πάνω από όλα και μέσα σε όλα Δικαιοσύνη. Τίποτε δεν είναι πιο δύσκολο και πιο μεγάλο από την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Βρίσκεται μέσα σε όλες τις Αρετές. Και μην ισχυρισθούμε ότι υπάρχει αγάπη η αλληλεγγύη χωρίς δικαιοσύνη.
Ο Χριστός , όπου και αν ανήκουμε θρησκευτικά είναι ΣΥΜΒΟΛΟ, απόλυτα ανθρώπινο σύμβολο, γήινο, κοντινό , δικό μας. Μπορεί να γίνει το Νόημα της συφοριασμένης ζωής μας που πια μετριέται, με εισοδήματα και ακίνητη περιουσία. Που είναι συνάρτηση της φορολογικής δήλωσης ανειλικρινής και ψεύτικη για τους επιτήδειους ‘επιφανείς πολίτες’……
Φτάσαμε μακριά , στην τελική στροφή. Η απόφαση- ίσως τελευταία ευκαιρία - εξαρτάται από εμάς. Μια επιλογή είναι ο ανθρωπινός Χριστός, επαναστάτης, μαχητής, ήρωας μάρτυρας μα πάντα, πάντα άνθρωπος. Στην ακατανίκητη δύναμη της μάχης του για την αλληλεγγύη και τον ανθρωπισμό. Μια άλλη επιλογή είναι η χαύνωση στην γλυκερή συγκίνηση του ψευδοσυναισθηματισμού.
Προσωπικά προτιμώ ένα Χριστό επαναστάτη. Αισθάνομαι πως το ευσεβέστερο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό το Πάσχα,- προσκυνώντας τον Επιτάφιο- είναι να πούμε ΤΕΛΟΣ. Ναι υπάρχει μέλλον Γιατί παίρνουμε εμείς την ευθύνη της ζωής. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΟΥΜΕ.
Δανείσθηκα και ακολουθεί το συγκλονιστικό μοιρολόι ( Ήλιε Φονιά ) σαν μια εκδοχή της ανθρώπινης πλευράς του Χριστού.
Κλεοπάτρα Περισσάκη
Μοιρολόι ( Ήλιε Φονιά
στίχοι: τάσος λειβαδίτης
μουσική: μίμης πλέσσας
πρώτη εκτέλεση: καίτη αμπάβη
άλλες ερμηνείες: χαρούλα λαμπράκη
μουσική: μίμης πλέσσας
πρώτη εκτέλεση: καίτη αμπάβη
άλλες ερμηνείες: χαρούλα λαμπράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου