Η σιωπή μου -πάνω από δύο μήνες τώρα- σχετίζεται με την αρρώστια που καθώς φαίνεται, από εδώ και στο εξής θα αποτελεί για μένα, το alter ego μου. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι όπως πριν και όμως τίποτα το ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει. Το alter ego ας νομίζουμε ότι το ξέρουμε -ότι είναι ‘ο ίδιος άνθρωπος’-στην καθημερινότητα είναι το ‘άγνωστο’. Η σχέση μας με τον με τον προσωπικό μας ‘δαίμονα’. Μια απόλυτα ατομική υπόθεση που τολμώ να ονομάσω προσωπική ελευθερία . Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να την αλλάξει αν δεν το επιτρέψουμε εμείς. Στην δική μου περίπτωση , πήρε ένα συγκεκριμένο όνομα. Καρκίνος.
Τα λόγια του Στίβεν Χόκινγκ νοιώθω ότι με καλύπτουν πλήρως: το πιο ασήμαντο πράγμα στην ζωή είναι η αυτολύπηση. Δεν έχω τίποτα θετικό να πω για την αρρώστια μου , όμως με έμαθε να μην οικτίρω τον εαυτό μου και να συνεχίσω με ότι ήμουν ικανός να κάνω…….
Ακούγεται παράλογο αλλά η πρώτη μου αντίδραση ήταν καθαρά διχαστική. Σαν να αφορούσε κάποιον άλλον και έπρεπε να έχει το καλλίτερο δυνατόν. Και κυρίως κάθε προφύλαξη από το ‘στίγμα’ .Εννοώ το επίθετο που ακόμα προτάσσεται σε αυτή την αρρώστια. ‘Επάρατος/η’. Σημασιολογείται έτσι όχι μόνο σαν απειλή και λεηλασία ζωής αλλά ακόμα χειρότερα. Σαν στίγμα, σαν μίασμα, σαν μοιραία κατάρα, που αναπόφευκτα και βασανιστικά οδηγεί στην καταστροφή και ίσως την γρουσουζιά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα συνώνυμα επίθετα είναι αναθεματισμένος, επικατάρατος, καταραμένος.Άλλωστε το επίθετο επάρατος προέρχεται από την αρχαία ελληνική από το ρήμα ἐπαρρῶμαι ( ἐπί + ἀρρῶμαι , ἀρά είναι η προσευχή, η κατάρα). Φτάνει το επάρατος και παραλείπεται η λέξη καρκίνος που αναφέρεται με δισταγμό, αμηχανία και φόβο. Σαν και μόνο το όνομα να είναι ικανό να ξυπνήσει τις φρικτότερες κατάρες.
Προφανώς είναι λογικό να αντιδρούμε με αποφευκτικούς η αποτρεπτικούς ψυχολογικούς μηχανισμούς σε ότι μας τρομάζει πολύ. Και είναι επίσης λογικό τέτοιοι μηχανισμοί να μας οδηγούν σε νοητικά στερεότυπα η και ρατσισμό.
Μια συνηθισμένη ψυχολογική διαδικασία στην απειλή ζωής ακολουθεί στάδια αντιδράσεων που είναι άρνηση θυμός, κατάθλιψη ,συνδιαλλαγή.
Και μια γενναία υπέρβαση του φόβου απώλειας ζωής, βρίσκεται στον Ερωτόκριτο όπου διαβαζουμε:
είχεν εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνει,
καίγεται κι άθος γίνεται και πάλι ξανανιώνει
αλλά και στην ανθολογία – λιανοτράγουδα - του Ν. Πολίτη :
Εγώ είμαι εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω,
καίγουμαι, στάχτη γίνουμε και πάλι ξανανιώνω.
Και φυσικά πάντα ο Ερωτισμός ( Μεγάλος ερωτικός Μ. Χατζηδάκη) ..................... Καλή ακρόαση. ( φυσικά η αναφορά είναι στον μυθικό Φοίνικα.........όχι στο πουλί της Χούντας)
Κλεοπάτρα Περισσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου