Σίγουρα είμαστε πιο φτωχοί από χθες, με ένα αύριο να επιφυλάσσει χειρότερη ένδεια. Δεν μας επιτρέπεται η προσδοκία για το καλλίτερο. Και αυτό από μόνο του είναι μια τρομαχτική απώλεια. Έχουμε ανάγκη την αισιόδοξη, την θετική προοπτική στο μέλλον. Αν αρνηθούμε το μέλλον είναι σαν να ανοίγουμε την πόρτα στον θάνατο, ένα βήμα προς την αυτοκτονία. Όχι κατά ανάγκη την βιολογική σίγουρα όμως την ψυχολογική.
Μοιάζει να έχουμε καθηλωθεί, άλλοι στο στάδιο του θυμού και άλλοι στο στάδιο της κατάθλιψης. Αρνητικοί και αντιπαραγωγικοί, ετερομομφικοί η αυτομομφικοί. Ανίκανοι για ψυχολογικές επανεπενδύσεις. Είμαστε οι Έλληνες του 2010 και μάλιστα λίγο πριν από τα Χ/γεννα, στην Ελλάδα της κατήφειας, της αγωνίας για το αύριο, του θυμού και των περικοπών.
Πρέπει να πάμε πιο πέρα. Δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω ότι χάθηκε, ούτε να σταματήσουμε τις καινούργιες απώλειες. Δεν μπορούμε να ανατρέψουμε ότι είναι ανεξάρτητο και πολλαπλάσια πιο δυνατό από εμάς. Μπορούσε όμως-μόνο εμείς –να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τα δίκτυα ενός εφιάλτη που έχει γίνει η καθημερινότητα μας. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε ότι μας έχει μείνει. Να περιφρουρήσουμε την δύναμη του ψυχισμού μας και κατά συνέπεια την καινούργια οπτική για το μέλλον.
Ένα ευάλωτο Εγώ είναι εντελώς αδύναμο για την οδύνη της απώλειας, για την διαδρομή στο πένθος που κάθε απώλεια συνεπάγεται. ‘………..σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος….’ Μόνο έχοντας αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια είναι δυνατή η μετάβαση στο καινούργιο, στους δημιουργικούς επαναπροσδιορισμούς. Διαφορετικά όλο και κάτι θα μας φυλακίζει στο παρελθόν, από την χαμένη παιδική ηλικία, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, ως την ομορφιά και την δύναμη της νεανικότητας.
Οι μεγαλύτεροι έχουν ξεχάσει πως είναι να ζει κανείς με λιγότερα υλικά αγαθά και οι νεώτεροι δεν το ξέρουν καν. Οι δυνατοί προσαρμόζονται και επιβιώνουν. Είναι μια Δαρβίνεια πραγματικότητα. Και η προσαρμογή, -όχι ο συμβιβασμός-είναι δική μας επιλογή.
Για αυτό είναι στιγμές που θέλω να φωνάξω φτάνει . Κουράστηκα, δεν αντέχω άλλο τις οργισμένες φωνές ‘τον τρυσμός οδόντων’ την Δαντική ατμόσφαιρα το κατέβασμα στον Άδει. Θέλω να αναπνεύσω να χαρώ, να ζήσω…….. Παραλογίζομαι; Νομίζω πως όχι. Η πιο σωστά η απάντηση για μένα βρίσκεται στο ‘ εμείς θα ζήσουμε και ας είμαστε φτωχοί’ από την υπέροχη μελοποίηση του Μ.Θεωδοράκη :Δραπετσώνα.
Κλεοπάτρα Περισσάκη
Μοιάζει να έχουμε καθηλωθεί, άλλοι στο στάδιο του θυμού και άλλοι στο στάδιο της κατάθλιψης. Αρνητικοί και αντιπαραγωγικοί, ετερομομφικοί η αυτομομφικοί. Ανίκανοι για ψυχολογικές επανεπενδύσεις. Είμαστε οι Έλληνες του 2010 και μάλιστα λίγο πριν από τα Χ/γεννα, στην Ελλάδα της κατήφειας, της αγωνίας για το αύριο, του θυμού και των περικοπών.
Πρέπει να πάμε πιο πέρα. Δεν μπορούμε να φέρουμε πίσω ότι χάθηκε, ούτε να σταματήσουμε τις καινούργιες απώλειες. Δεν μπορούμε να ανατρέψουμε ότι είναι ανεξάρτητο και πολλαπλάσια πιο δυνατό από εμάς. Μπορούσε όμως-μόνο εμείς –να ελευθερώσουμε τον εαυτό μας από τα δίκτυα ενός εφιάλτη που έχει γίνει η καθημερινότητα μας. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε ότι μας έχει μείνει. Να περιφρουρήσουμε την δύναμη του ψυχισμού μας και κατά συνέπεια την καινούργια οπτική για το μέλλον.
Ένα ευάλωτο Εγώ είναι εντελώς αδύναμο για την οδύνη της απώλειας, για την διαδρομή στο πένθος που κάθε απώλεια συνεπάγεται. ‘………..σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος….’ Μόνο έχοντας αποχαιρετήσει την Αλεξάνδρεια είναι δυνατή η μετάβαση στο καινούργιο, στους δημιουργικούς επαναπροσδιορισμούς. Διαφορετικά όλο και κάτι θα μας φυλακίζει στο παρελθόν, από την χαμένη παιδική ηλικία, τον ανεκπλήρωτο έρωτα, ως την ομορφιά και την δύναμη της νεανικότητας.
Οι μεγαλύτεροι έχουν ξεχάσει πως είναι να ζει κανείς με λιγότερα υλικά αγαθά και οι νεώτεροι δεν το ξέρουν καν. Οι δυνατοί προσαρμόζονται και επιβιώνουν. Είναι μια Δαρβίνεια πραγματικότητα. Και η προσαρμογή, -όχι ο συμβιβασμός-είναι δική μας επιλογή.
Για αυτό είναι στιγμές που θέλω να φωνάξω φτάνει . Κουράστηκα, δεν αντέχω άλλο τις οργισμένες φωνές ‘τον τρυσμός οδόντων’ την Δαντική ατμόσφαιρα το κατέβασμα στον Άδει. Θέλω να αναπνεύσω να χαρώ, να ζήσω…….. Παραλογίζομαι; Νομίζω πως όχι. Η πιο σωστά η απάντηση για μένα βρίσκεται στο ‘ εμείς θα ζήσουμε και ας είμαστε φτωχοί’ από την υπέροχη μελοποίηση του Μ.Θεωδοράκη :Δραπετσώνα.
Κλεοπάτρα Περισσάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου